Pre-dialyse

Ik ben in een proces gestapt. Eigenlijk ben ik dat al bijna 23 geleden. Even dacht ik toen dat ik dood zou gaan, maar het bleek toch nog niet mijn tijd te zijn. Maar het signaal was duidelijk. Ik wist dat ik in blessuretijd speelde, de blessuretijd van de eerste helft wel is waar, maar in blessuretijd. Intussen is het rust geweest en speel ik ver in de tweede helft. Het is of ik de vierde man al zie zoeken naar het bord waarop de extra tijd vermeld staat. Hoeveel die precies bedraagt kan ik nog niet lezen. Ik wil eigenlijk best wel gewisseld worden. Mijn blessures beginnen op te spelen. Mijn passes komen niet meer aan en de tegenstander passeert mij alsof ik er niet sta. De trainer geeft mij aan door te spelen. Hoe lang gaat deze wedstrijd nog duren? Wordt het geen tijd dat de scheidsrechter af gaat fluiten? Ik ben klaar voor de derde helft.
Ik heb zojuist de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis uitgelaten. Zij begeleidt het proces van pre-dialyse dat mij en Gade voorbereidt op de zaken die mij rond de behandeling van mijn nierfalen mogelijk te wachten staan. Niet dat er een termijn genoemd kan worden waarop een en ander zijn beslag zal krijgen. Je weet maar nooit hoeveel tijd de scheidsrechter er bij zal trekken of dat de trainer je voor die tijd wisselt. Maar je kunt je maar beter voorbereiden, als dat sowieso ook maar mogelijk is. Jarenlang heb ik daarover wat abstraherend nagedacht. En nog wacht ik af en probeer mij voor te stellen wat mij mogelijk te wachten staat. Maar in zo’n gesprek met de maatschappelijk werkster komen sommige zaken wel heel dichtbij en worden onderdeel van een daagse  werkelijkheid die niet meer weg te denken is.
Hoe het proces verder zal gaan? We zullen zien. Probeer zo goed mogelijk mee te spelen.