Prullenbak

Ik heb een schrijfblok nodig. Over twee maanden komt het Nimweegse dictee er weer aan en ik moet weer aan de slag de 25 woorden die in dat dictee passen uit te zoeken. Dat doe ik niet op de computer, maar in mijn kriegel handschrift. Daarvoor heb ik een schrijfblok nodig en ga daar naar op zoek op mijn bureau, “een orde waarin ruimte voor de chaos is.” Met dank aan M. Vasalis. Het aardige van mijn bureau is dat als je ergens naar op zoek bent, je altijd ook weer iets tegenkomt dat je aandacht afleidt, zodat je bijna vergeet waar je eigenlijk naar op zoek was. De verrassing zit dit keer niet in wat ik onderweg op mijn bureau tegen kom, maar in het schrijfblok zelf als ik het onder wat oude paperassen, wat boeken en lang vergeten folders gevonden heb. In het schrijfblok tref ik op de eerste bladzijde een versje van mij aan, waarvan ik mij niet meer herinner het geschreven te hebben. Bij eerste lezing, maar pas daar altijd voor op, lijkt het mij wel wat. Ik heb het, denk ik,  geschreven in een sombertijd. Het gaat uiteraard over de dood en blijkt twee titels te hebben. Oorspronkelijk heette het  ‘Grafschrift’. Een titel die werd door gehaald en vervangen werd door ‘Voor bij de laatste dag’.  Er is overigens veel doorgehaald. Het is duidelijk een gedichtje in wording. Nog aan het groeien tot wat het misschien wel worden moet. Helder is wel dat het zo niet blijven kan.  Het is te veel rijmelarij. Dat is mijn makke ook vaak bij het schrijven van poëzie, ik ben gebakken aan rijm en ritme. Ik dicht dat ik dood ben in nog niet affe zinnen en vervolg met “Misschien krijg ik wel vleugels/ En wiek mij zelf omhoog.” Dat regels bevallen mij wel en zijn misschien wel de enige die van dit versje overblijven. De rest rust tegen het cliché aan. Zijn ook te larmoyant. De beste rustplaats voor het cliché is de prullenbak. Ik lees het gedichtje voor aan Gade. “Het is wel erg een sinterklaasversje”, is haar commentaar. Het oordeel is geveld. De prullenbak heeft er weer een propje bij.