Regelmaat

Dingen horen te gaan op de tijd die er voor staat. Het Boek Prediker leert ons dat al. “Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel. Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om te rooien. Er is een tijd om te doden en een tijd om te helen.”  Zo gaat het nog vijf verzen verder. Er is tijd voor het een, maar dan ook altijd tijd voor het ander. Er is dan ook iedere dag tijd voor het schrijven van dit blog, bij voorkeur in de ochtend, zo tussen tien en elf. Maar soms komt dat tijdstip in het gedrang. Dan heb ik andere bezigheden, dan moet er in de ochtend een huwelijk gesloten worden of wacht het zwembad op mij voor de wekelijkse lichaamsbeweging. Dan schuift het blogschrijven wat op. Vanochtend was zo’n ochtend. In de voor mij tamelijk vroege ochtend twee huwelijken. In het trouwzaaltje staan maar vijftien stoelen en meer mogen er eigenlijk niet in, maar wat doe je als het gezelschap uit een kleine dertig vrolijke bruiloftsgangers blijkt te bestaan? Ik voel mij niet geroepen de feestvreugde te verstoren. Het is even proppen, maar ze passen er toch allemaal in. Er gaan veel bruiloftsgasten in een trouwzaaltje. Het andere huwelijk is het tegendeel. Een bruidspaar en twee paar ouders, waarvan de moeders trouwgetuigen zijn. En zo wordt Prediker ook weer waargemaakt: “Er is een tijd voor drukke trouwerijen en er is een tijd voor kleine huwelijkssluitingen.” Maar voor allebei staat maar 15 minuten en hopelijk een levenslange verbondenheid.
Als ik dan een paar uur later dan normaal aan mijn blog begint, vliegt boems, zo maar ineens mijn computer eruit. Het beeld staat stil, geen beweging in te krijgen. “Er is een tijd voor een computer, er is een tijd voor geen computer.” Ik geef het apparaat een kwartiertje rust. Zet hem weer aan, en zie is weer tijd om te computeren. De regelmaat is met enig uitstel hersteld. Iets later, maar toch op tijd.