Rooster

Het is weer zo ver. Ik heb de laatste gegevens door gekregen van het ziekenhuis en zo dadelijk naar de apotheek om weer andere pillen te halen. Daar staat tegenover dat ik met een soort (even?) mag stoppen, zodat het aantal verschillende pillen nu op 8 komt te staan. Ik ben aan het aftellen naar aanstaande  dinsdag, de eerste dotterdag. Ik heb een heel rooster gemaakt. Vrijdag stoppen met de ene pil, zaterdag beginnen met twee andere. Het lijkt wel een spoorboekje. En nu maar hopen dat dit boekje niet in de war wordt gestuurd door seinstoringen of wisseldefecten.
Ik vind het nog steeds een raar idee dat het goed mogelijk zal zijn dat ik me na de ingreep minder moe ga voelen en dat mijn benen van tijd tot tijd niet meer als lood voelen. Dat ik er niet meer tegen op zie om een stuk(je) te lopen. Maar ik wil ook niet te veel klagen. Ik vermaak me nog uitstekend op mijn geregelde fietsrondjes en gisteravond was het  een groot genoegen na mijn Franse uitstapje weer te verschijnen bij mijn wekelijkse zangles en lekker voluit te zingen. Zo leuk, dat ik me weer voor volgend seizoen heb ingeschreven. Een keer in de week lekker zingen, een beetje klassiek, een beetje van alles wat, een beetje volks, een beetje renaissance. Sluit eigenlijk precies naadloos aan bij mij zelf. Van alles een beetje, brede interesse en niet al te veel specialismen en gecharmeerd van nutteloze weetjes.
Als de zon blijft schijnen stap ik dadelijk nog even op de fiets voor een rondje gezonde beweging. Een beetje in vorm zijn voor dotterdag, want dat blijft toch wel een beetje (een beetje?) door mijn hoofd tollen. Zo veel dat ik me nauwelijks erger aan al die politieke partijen die nu weer weglopen van het akkoord dat zij sloten. “We zien wel weer na 12 september”, zeggen ze. “Of we dan nog denken wat we nu vinden.” En ik, ik zie wel na 5 juni en maak dan een nieuw rooster.