Rosa

Een paar maanden geleden was ze ziek en kon ze niet mee naar haar verjaardagscadeau, de eigentijdse bewerking van Oscar Wildes ‘An ideal husband’. Een sprankelende voorstelling waar Gade en ik toen maar getweeën zeer van genoten.
Er werd een nieuwe afspraak gemaakt. Gade en en ik zouden met H, zo spreek ik haar vaak aan terwijl ze voor anderen  E of mevr. S  heet, naar de voorstelling Rosa gaan. Gisteren was het zover. In het verjaardagsarrangement zat ook een maaltijd die we in het tegenover het theater liggende etablissement genoten. De smakelijke gerechten werden precies op tijd opgediend. Eigenlijk iets te laat, want er was geen tijd meer voor koffie na. Dan zouden we te laat geweest zijn voor de voorstelling.
We verheugden ons op wat we te zien zouden krijgen. Egens in onze achterhoofden, zowel in dat van mij als van Gade als van H zweefde nog de herinnering aan de film ‘La vie devant soi’, gebaseerd op hetzelfde boek met die fabuleuze rol van Simone Signoret. Dat beeld en zeker de close-up van het doorleefde hoofd van Signoret hadden we beter thuis kunnen laten. Natuurlijk Anne-Wil Blankers is een fantastische actrice. Met deze rol zou zij glans moeten geven aan een 50-jarige toneelcarrière. Haar stem is er een uit duizenden, maar nergens kreeg zij de kans haar kunde echt neer te zetten. Het decor liet al niets meer aan de verbeelding over, haar medespelers zaten opgesloten in een strakke regie, waar zij zelf ook op geen enkele manier kon uitbreken. Zij kon zich onmogelijk uit de schaduw van Signoret wegspelen. Al kijkend werd het verlangen naar het weerzien van de film alleen maar groter. De meest dramtische scenes werden door de zaal ervaren als een klucht en voor de platte woordgrapjes zou Jon van Eerd zich geschaamd hebben. Bij onze nabespreking viel zelfs het woord patronaatstoneel. Blankers had beter verdiend.
Blijft dat een avondje uit met H, door anderen E of mevr. S genoemd, een genoegen blijft. Dat alleen maakte de avond weer helemaal goed.