Vaarwel

We hadden ons al vaker afgevraagd of het dweilen met de kraan open was of dat haar behandelingen echt wat zoden aan de dijk zetten om verdere overstromingen tegen te gaan. Eating is the proof of the pudding, dus maakten we trouw steeds weer een nieuwe afspraak om mijn onwillige spieren toch nog een beetje soepel te houden. De strijd tegen de lumbaal stenose was al opgegeven en ook ander kwalen manifesteerden zich steeds meer in mijn bewegingspatroon. Daar boden haar behandelingen weinig soelaas tegen.
Maar de vraag of we met haar behandelingen verder moesten gaan heeft op een heel ander manier een antwoord gekregen. In de loop van de tijd was er een vertrouwensband gegroeid, bijna onontkoombaar bij iemand die je aardig vindt. Tijdens de massages kwam van alles ter sprake, relaties, kapotte knieën, vakanties. Via Gade was ik een van haar patiënten geworden. Inmiddels wisten we veel van elkaar. In het begin spraken we twee keer per week af, in de loop van de tijd eens per week en later nog om de twee, drie weken. Onderhoudsbeurten. Afspraken waar ik naar uitkeek.
Vandaag begon het direct met de mededeling dat het wat haar betreft de laatste keer was. Zij was benoemd als leidster van een vestiging in een andere stad, haar woonplaats. Per 1 april. Ik vond er niets grappigs aan. Ze vertelde dat ze al haar patiënten met wie ze een afspraak had staan na 1 april een mail had gestuurd met het bericht dat ze vertrok. Gade hoorde daar ook bij maar die had ze nog niet gemaild. Ze wilde zelf haar vertrek mij vertellen.
“Kom,” zegt ze “We gaan aan de slag.” Voor het laatste kneedt ze mijn spieren los. “Voelt redelijk soepel aan.”
Na de sessie bedank ik haar. Zij bedankt mij.  “Ik heb veel aan je gehad.” Ik vraag wat dan en ze haalt een zinnetje van mij aan dat indruk heeft gemaakt.
Met een stevige knuffel nemen we afscheid. Succes. En dat vage plannetje ooit samen te eten zal altijd wel een plannetje blijven.