Schiereiland

Hier in het zuiden van Bretagne is het vergeven van de schiereilanden. Gisteren hebben we op de fiets er een verkend. Niet het hele eiland, maar toch een fiks stuk ervan. Het presqu’ile de Rhuys omsluit een moerassig gebied, de Golfe de Morbihan. Nauwelijks 100 meter is de afstand van de punt van het schiereiland naar de ander kust, het vasteland. Was die opening er niet, dan was het schiereiland geen schiereiland geweest en was het moerassige gebied afgesloten geweest van de getijden. Nu zijn het plaatsje op de punt van het schiereiland Port Navalo en het dorp aan de overzijde Locmariaquer slechts per boot onderling bereikbaar. Omrijden om de golf is meer dan 55 kilometer. Op de punt van het schiereiland, daar waar we alleen nog maar terug kunnen, drinken we wat en kijken uit over de zo goed als drooggevallen baai. Een zilverreiger is aan het pootje baden en verschalkt zo menig visje. We fietsen de 14 kilometer terug naar de plaats van vertrek, waar we de fietsen van de auto laadden om via kleine weggetjes en smalle paadjes het schiereiland te doorkruisen.
Mooi woord trouwens ‘schiereiland’. Via een landengte (nog zo’n mooi woord) is het verbonden met een andere landmassa. Het is net geen eiland. Wel bijna, een bijna-eiland. In het Frans dan ook letterlijk een ‘presqu’ile’. Er zijn in de wereld heel wat schiereilanden. Het lijkt of bij de schepping stukken land zich hebben willen afzonderen van de rest. Soms lukte dat. Ze werden een echt eiland zoals Engeland of Ierland, Japan of zelfs een werelddeel Australië, zo groot dat het nauwelijks al eiland te herkennen is. En er waren delen die zich maar niet konden losmaken van het vasteland. Omdat ze zelf te weinig kracht hadden? Omdat het land het te vast hield? En zo ontstonden Italië, het Iberische schiereiland en ook Bretagne zelf, al zijn de landengten in deze drie gevallen wel erg fors uitgevallen.
Schiereilanden worden ruim omspoeld door de zee en zitten veiligheidshalve toch nog een beetje vast aan het land. Schiereilanden zijn pootjebaders. Ze begeven zich (soms een heel eind) in de zee, maar echte waaghalzen zijn het niet. Ik heb wel wat van een schiereiland. Voel ik me daarom hier zo senang?