Schild

Eens in de zoveel weken neemt S mij onder handen, onder haar handen. Een uur lang voel ik in volmaakte overgave hoe zij de knopen in mijn lijf opspoort en behandelt. Een mens hoopt ongemerkt wat op in zijn lichaam. Spanningen van alle dag zetten zich vast. Verstenen als het ware en het is goed die keien van tijd tot tijd los te laten maken. Haar behandelbank is waar dat dan gebeurt en waar je na een uur weer verfrist van opstaat.
S heeft haar praktijk in een dijkdorp onder de rook van de grote stad. De weg daarheen en terug voert je langs een van de fraaiste poldergebieden die ik ken. Als men mij zou vragen naar een van de mooiste plekken in ons land , dan zou ik zonder aarzelen deze polder noemen, een kleurensymphonie van groene weilanden, blauwe luchten met machtige stapelwolken en de grijze rivier die nog steeds van oost naar west stroomt.Het genieten van dat landschap is een wezenlijk onderdeel van dit geregelde uitje.
Haar praktijkruimte ligt achter de danszaal van het plaatselijke café. Het café is een café zoals een café hoort te zijn, bruin. De praktijkruimte daarentegen is licht, heel licht. Een heldere ruimte die rust uitstraalt en waar het stil toeven is. Een groter contrast tussen danszaal en behandelkamer is bijna niet denkbaar.
Als de behandeling begint voelt het of ik een paarlemoeren schild over mijn rug heb liggen. Een schild dat voorzichtig doorbroken moet worden. Een schild dat mij bescherming biedt tegen dingen die onafwendbaar aan het gebeuren zijn. Het is een ijdele hoop dat dat schild zal werken, daar is het te breekbaar voor. Onder haar aanraking valt het in glanzende scherven uiteen. Een nieuwe huid biedt wankele bescherming. Een huid die weer een schild zal vormen, maar wat gebeuren moet zal gebeuren. Daar kan ik mij niet tegen wapenen, daar is geen wapen toe in staat. Een glanzend schild maakt het misschien wat dragelijk. Misschien.
Als ik naar huis rijd pakken zich donkere wolken boven de polder samen.