Schreeuw

Het was een zonnige herfstmiddag. Dat was mooi meegenomen. Niks zo triest als een demonstratie in een druilerig regentje. We gingen schreeuwen. Schreeuwen om cultuur. Voor wie de schreeuw bedoeld was, was niet helemaal duidelijk. De Tweede Kamer had immers al besloten om het BTW-tarief voor de kunsten te verhogen naar 19%. Maar er zijn heel veel gronden om eens hard te schreeuwen. Opluchting, angst, verdriet, vreugde. Allemaal emoties die er eens stevig uit moeten en niet altijd gebaat zijn met een ingehouden reactie. Dit zijn meer de schreeuwen uit iets. Die hebben geen ontvanger nodig, het moet er gewoon eens even uit.  Nee, deze middag ging het om een schreeuw om. Om cultuur, aandacht, liefde, genegenheid, belangstelling. Maar dan moet er wel iemand zijn tot wie die schreeuw gericht is. Dat was mij nu niet helemaal duidelijk. Ik schreeuwde nu naar mijn mede-demonstranten. Weinig grijs volk overigens, terwijl je die toch in grote getale ziet bij de Kamermuziek en het HGO. Misschien is schreeuwen hun niet chique genoeg. In een lange processie kronkelde we door de stad, vooral door de achterafstraatjes en niet door de winkelstraten.
Hoe lang was het al niet geleden dat ik gedemonstreerd had? Amsterdam, Den Haag, daar was ik bij. En nu was ik er weer bij. Samen met anderen in 70 plaatsen. Misschien was dat ook wel de makke van deze demonstratie. Dat er niet voor een centrale plaats gekozen was en één massale bijeenkomst gehouden werd, zoals destijds. Nu was het een gelukkige greep om dat toch niet te doen omdat er nauwelijks treinen reden en Amsterdam of Den Haag onbereikbaar zouden zijn geweest. Maar dat kon je vooraf niet weten ( of bij de NS eigenlijk vaak wel). Maar de acties bleven nu een lokaal karakter houden. 75.000 mensen. In Nijmegen 1.700. Boven gemiddeld.
Op mijn dagkalendertje stond een paar weken geleden een citaat van Albert Camus: “Als de wereld begrijpelijk was, zou er geen kunst bestaan.” Ik verwacht een toevloed van kunst, want van de wereld begrijp ik steeds minder.