Scootmobiel

Ik word wakker op de Sallandse heuvelrug. Landgoedhotel ‘De Uitkijk’. Ik feliciteer Gade met haar 16e huwelijksverjaardag, zij mij met de mijne. Na het ontbijt zullen we naar Zwolle gaan. Museum ‘De Fundatie’. Ik ben er nog nooit geweest, niet voor de verbouwing, niet na de verbouwing toen er een reusachtig ei boven op het neo-classicistische gebouw is gelegd alsof een reusachtige vogel dacht dat dat de beste plek was haar ei kwijt te raken.
We draaien de parkeerplaats op en ziet, alle plaatsen zijn bezet behalve de ene voor een auto met een gehandicaptenparkeerkaart gereserveerder plaats. Ik parkeer onze auto. In Zwolle moet naast een gehandicaptenkaart ook een gewone parkeerschijf achter je voorruit leggen. Maximale parkeertijd 3 uur. Ik leg beide kaarten op de gewenste plaats.Moet nog steeds aan dat dubbele gevoel wennen, het gemak van de kaart naast het weten dat zo’n kaart een uitkomst is maar je classificeert als gehandicapt. We zetten mijn mini-scootmobieltje in elkaar, liever gezegd Gade zet mijn mini-scootmobiel in elkaar. Zij is daar handiger in dan ik ben. Dat voertuigje dat in mijn kofferbak past is een uitkomst die voor mij het slenteren door een museum mogelijk maakt zonder dat lage rugpijnen als gevolg van een lumbaal stenose op gaan spelen.
Het is even zoek naar de ingang voor rolstoelen en scootmobielen, we maken een heel rondje om het gebouw, maar vinden de oprit en vinden de gesloten deur. Daar hangt een bordje met de volgende tekst: “Vanwege de beperkte ruimte in delen van het museum, bezoekersdrukte en veiligheid van de kunstcollectie is gebruik van scootmobiels binnen onze gebouwen niet toegestaan; er kan gebruik gemaakt worden van onze leenrolstoelen.” De gesloten deur wordt geopend en een vriendelijke mevrouw met een metersgrote glimlach verontschuldigt zich. Zelf mijn mini-mobieltje vindt in haar ogen geen genade. Ik moet het in de garderobe parkeren, maar er wordt direct een leenrolstoel geregeld. Gade duwt mij door alle verdiepingen van het museum langs de immense schilderijen van Neo Rauch. Ik voel mensen naar mij kijken. Bereidwillig houden zij deuren voor ons open en laten ons in de lift voorgaan. Ik voel me gehandicapter dan ooit.