Sjostakovitsj

Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst om 22.00 uur in een kerk was. Op gisteravond na dan. Maar de keer daarvoor moet met een Kerst- of Paasnachtmis geweest zijn. Tientallen jaren geleden. Toen nog een volle kerk. Ver voor de tijd dat rk-bisschoppen de halflege kerkdiensten van nu het bewijs van een compacte kerk durfden noemen. Een compacte kerk. Ik ken alleen maar compactcamera’s, klein en toch tot alles in staat. Ja, dan klopt zo’n term voor een kerk eigenlijk ook wel.
Gisteravond was het kerkje aan de Dobbelmannweg ook zo goed als leeg, op het koortje dat zijn repetitie aan het beëindigen was na. Het bestuurslid van de Stichting Vrienden van het Gelders Orkest was er al, en de koster van de kerk ook, maar die zong in het koortje. Die koster is, net als ik, zeer betrokken op de stedenband die Nijmegen met de Russische stad Pskov heeft. Gedrieën zouden wij het kerkzaaltje inrichten voor de Sjostakovitsjmiddag die de HGO-vriendenstichting daar zaterdagmiddag organiseert. Met het verzoek of de stedenband die middag nog een extra Russisch tintje wil geven. En daarom zetten we een expositietje neer en krijg ik zaterdagmiddag een paar minuten spreektijd om te vertellen over de band tussen Nijmegen en Pskov en de uitwisselingen en het feit dat er in Pskov al zo’n 300 mensen lopen met een officieel diploma van de Nederlandse Taalunie op zak.
Het is een vreemd kerkje dat normaliter gebruikt wordt door de Russisch Orthodoxe gemeenschap en door Serviërs. In de sacristie hebben ze ieder hun eigen kast met parafernalia. Het ene kazuifel is het andere niet. In de ene kast staat wodka. In de andere flessen vol zelfgestookte slivovitsj.
De koster legt de werking van het licht en de verwarming uit en hoe de deur open en dicht moet. We vertrekken. De middag is uitverkocht. Vierentachtig mensen. Goed voor een volle kerk. Kom daar nog maar eens om. Leve de Heilige Sjostakovitsj.