Snaar

De telefoon ging gistermiddag. Aan de andere kant de assistente van mijn huisarts. Of ik morgenvroeg een nuchter plasje wil inleveren. Mooi dat in dit soort gevallen altijd een verkleinwoordje wordt gebruikt. Je levert nooit een plas in, altijd een plasje. Voor de testjes hebben ze ook maar heel weinig nodig. Als ik haar vertel dat ik net de vrijdag daarvoor ook al een en ander heb ingeleverd, krijg ik te horen dat er wat nader onderzoek nodig is. En ik, die al mijn derde lustrum vier met betrekking tot intensieve medicinale contacten, verschiet toch weer. Ik haal me direct van alles in het hoofd. Nu is het definitief afgelopen, er is iets onuitsprekelijks gevonden. Als ik daar naar probeer te vissen bij de assistente krijg ik alleen te horen dat er wat nadere testjes nodig zijn. Ik verman me en troost me met de gedachte dat er wel niets aan de hand zal zijn. Maar als je op de been wordt gehouden door 20 pillen per dag heb je af en toe veel overredingskracht nodig om je zelf te overtuigen. Dat lukt niet altijd. Van de andere kant: niemand gezonder dan een hypochonder.
‘s  Avonds in De Vereeniging luister ik ontspannen naar Bachs “Die Kunst der Fuge”. En ik zie en hoor hoe bij de leider van het ensemble liefst drie keer een snaar van zijn viool knapt. Ik heb nog nooit bij een concert een snaar zien knappen en nu op één avond maar liefst drie keer. Zo kan het dus gaan. Ik zie het gelijk als een metafoor voor mijn aards bestaan. Zo is er niets aan de hand, zo is er een snaar geknapt. Twee maal herstelt de violist en plein public het euvel. Na de derde keer knappen, bijna aan het einde van het slotkoraal “Vor deinen Thron tret ich hiermit”, speelt hij met drie snaren verder!
Ik ben net terug van de dokter. Het albuminegehalte moest nog wat nader bekeken worden. Vrijdag hoor ik meer en mocht er wat aan de hand zijn dan speel ik gewoon met drie snaren verder.