Spar

In buurmans tuin stond tot voor een jaar een immense spar. Tientallen jaren geleden als een overgeschoten kerstboompje geplant en nu uitgegroeid tot een reus waarvan het topje hoger reikte dan de daklijst van de huizen. De boom onttrok alle groeikracht aan al de planten die te dicht bij hem in de buurt stonden. En zijn machtige schaduw zorgde er voor dat onze tuin halve dagen in een getemperd licht gehuld was. Maar het had ook wel wat, zo’n buitenmaatse boom in een voor hem veel te klein stadstuintje. Toen er een nieuwe buurman kwam wonen, die niets met de geschiedenis van het ooit geplante kerstboompje had, besloot die de boom te laten rooien. In minder dan een halve dag was dat wat er 30 jaar over had gedaan groot te groeien, verdwenen. Mannen met een imposante uitrusting van helmen, kettingzagen en gezichtsbescherming hesen zich in de boom. Van onderaf werden de takken afgezaagd totdat er een kale stam overbleef, met in de top nog iets wat op het kerstboompje van vroeger leek. Het had ook wel wat van de hoogopgeschoren kapsels met bovenop nog een topje haar, zoals nu bij heel wat voetballers in zwang lijkt te zijn. Dan valt ook het topje. De bomenrooier snijdt plakken van de boom als of het een metworst was. Plakje voor plakje wordt de boom ingekort totdat er geen boom meer over is. Totdat de boom alleen nog maar herinnering is.
Twee tuinen verder stond nog net zo’n boom. Ik weet niet of hij zijn buurboom erg gemist heeft. Er zijn mensen die zich erg kunnen inleven in het gevoelsleven van een boom. Ik niet. Maar gisteren is ook deze boom gesneuveld, letterlijk geveld. Tak voor tak werd hij ontmanteld en toen er alleen nog een lange kale stam stond werd ook die gekortwiekt. Einde vlucht.
Nu die boom weg is is het uitzicht veel weidser geworden. Geen boom meer te zien, laat staan een bos. De twee Turkse tortels vliegen zoekend rond. Waarschijnlijk is met die boom ook hun nest verdwenen. Ontheemd als ze zijn mogen ze wel in onze laurierboom komen wonen.