Speeldoos

Het was nog even geen herfst en ik was gevraagd wat foto’s te maken die een goede vriendin op haar website zou kunnen gebruiken. Nu is ‘goede vriendin’ wel een te magere omschrijving voor de moeder van mijn kinderen, maar met haar alleen maar m’n ex te noemen, doe ik haar zeker te kort. Ik dus op weg naar haar. “Kom wat eerder, dan drinken we nog koffie.” Op mijn fiets rijd ik de lange zonnige straat naar haar woning af. Die gaat op weg naar de wijk waar zij woont licht bergaf. Ik hoef de elektrische ondersteuning die mijn fiets kan bieden niet te gebruiken. Zo’n fiets is voor iemand met een wat gebrekkig uithoudingsvermogen een zegen. Met hartfalen is goed te leven, maar slecht te fietsen, zeker lichtjens bergop. Het hart wil dan minder dan gevraagd wordt.
Aan de koffie hebben we het over haar kleine verzameling speeldoosjes. Een aantal doen het niet meer. “Laat maar eens zien”, zeg ik ferm. Ik schroef de onderkant van een Russische kathedraal los. Al een paar maanden komt er geen geluid meer uit en draait hij ook niet meer rond. Ik blaas het stof eruit, tik met mijn vinger tegen een palletje en hup, daar weerklinkt ‘Midnight in Moscow’  als nooit tevoren.  Gewoon even blazen en het werkt weer! En ook een zingende vis krijg ik opnieuw aan de praat. Ik sta versteld van mij zelf, zeker als ik een Beiers beertje  kan laten jodelen, door de batterijen even wat vaster aan te drukken.
Ik maak de benodigde foto’s en fiets naar huis. Ik zet de ondersteuning van mijn fiets op 3 en fietsend fantaseer ik dat mijn hart ook een speeldoos is. Even losschroeven, blazen, tikje er tegen en het loopt weer als vanouds.