Standbeeld

Ik sprak gisteren weer een column uit tijdens het ‘Geschiedeniscafé’. Voor de achttiende keer inmiddels.Het ‘Geschiedeniscafé’ wordt vier keer per jaar gehouden. Twee onderwerpen die iets met Nijmegen, haar geschiedenis, maar ook met haar toekomst te maken hebben, worden door een deskundige belicht. Het café mag zich in een ruime belangstelling verheugen. Tussen de twee deskundige ben ik aan de beurt om mijn licht over de beide onderwerpen te laten schijn en in een meestal zeer gezocht verband met elkaar te brengen. Afgelopen keer ging het over het weer zichtbaar maken van het verdwenen Fort Knodsenburg aan de noordkant van de Waal en het zware leven van de kaaisjouwers. Een ruig volkje dat op pure handkracht schepen loste door de vracht in zakken van tot wel 80 kilo van het schip naar de wal te torsen. De spreker gaf een fraaie inkijk in hun leven en sloot zijn verhaal af met een pleidooi voor het oprichten van een standbeeld voor de kaaisjouwer. Ik heb daar in mijn column een eigen pleidooi voor een standbeeld voor mijn vader  tegen aan geplakt: “Wie in die tijd  ook veel sjouwde, was mijn vader. Mijn vader was bakkersknecht. En dat betekende in die tijd midden in de nacht op om deeg te kneden en brood te bakken. Het verse brood moest ook uitgevent worden en dan ging de sloof af, de hoed op en werd de handkar volgeladen met broden en wat krentenbollen en sjouwde mijn vader door de stad, van de Kwakkenberg tot het Centrum. Soms kilometers lopen om dan te horen: “Nee, bakker, vandaag niet nodig.” Later werd de broodbezorging gesaneerd en verdeelden de bakkers de wijken wat logischer onder elkaar. Maar als er ooit iemand heeft gesjouwd dan was het mijn vader wel. De melkboeren, schillenboeren en groenteboeren reden met hun waar met paard en wagen. Mijn vader had zijn handkar en zijn benenwagen. Misschien is het een idee om naast het beeld van de kaaisjouwer een beeld van mijn vader met zijn handkar te zetten als eerbetoon aan alle sjouwers van de stad.”