S*T*E*R*

“En hoe was Turkije?”, vraagt het meisje aan haar vriendin. Dan volgt een caleidoscoop van mooie beelden, kloosters, stranden, verlichte bruggen, schuimbaden, parasailen, snorkelen, nachtclubs. Een werveling van paradijselijk genot en dromerig verzucht de vrienden: “Turkije was wow!”
Als je wilt weten hoe de wereld er vroeger uitzag, ik bedoel voor eergisteren, dan  hoef je alleen maar naar de STER-blokken op tv te kijken. De coronacrisis lijkt voorlopig nog volledig aan de STERwereld voorbij te zijn gegaan. In die wereld geven mensen elkaar nog een hand, schuiven halootjes zeggend dicht tegen anderen aan op een bank. En als troost in deze sombere tijden kun je altijd nog een Quooker-kraan die alles (kokend, gekoeld of bruisend) kan, aanschaffen of je verlustigen in de o zo nuttige kookveldafzuiging van BORA, een uitvinding die de afzuigkap tot oud ijzer degradeert en bijzonder geschikt is voor kookeilanden. Voor de STER bestaat er kennelijk geen boze buitenwereld. Virus, daar heeft de STER nog niet van gehoord anders dan de aanbeveling voor een natuurlijk neusspray tegen een fikse neusverkoudheid. Als je de STER mag geloven,maar ik zou het niet doen, is er nog alom pais en vree. Ze moedigt ons aan kaartjes aan te schaffen voor de musical Hello Dolly in theaters die de deuren gesloten hebben. Nog steeds hoor ik dat in het Concertgebouw alles mooier klinkt. Zelfs de stilte die er nu klinkt?
Een paar dagen geleden was de wereld die de STER liet zien nog een kleurrijke afspiegeling van een mogelijk bestaan. Nu, in nauwelijks 2 x 24 uur, is het de herinnering aan een wereld die er ooit was. Een wereld die ons vraagt binnen te blijven. Thuis te blijven, fysiek contact te vermijden. Mijn familie die in Frankrijk woont kan het land niet meer uit, kan het huis niet meer uit anders dan met een zelf geschreven briefje dat ze op weg zijn naar de Casino of de Leclerc. De hond uitlaten mag ook, maar slechts met een begeleider en een briefje. Geen briefje dan een boete van € 135.
Ik kom voorlopig de deur niet uit. Waar zou ik heen moeten. Turkije is nog steeds WOW! Ook al kan ik er nu niet komen. De parallelle STER-wereld is minstens net zo ver weg. En de gewone daagse wereld is zich aan het heruitvinden. Maar dat zal nog wel even duren. Loekie is bij de STER al jaren met pensioen. Maar heel terecht zou hij nu weer kunnen zeggen: “Asjemenou!”