Stil

Ik neem de draad weer op. De vakantie is voorbij, het leven van alledag gaat weer beginnen. De vakantierituelen zijn weer vervangen door de gebruikelijke. Je komt weer in je ritme. En toch is geen dag dezelfde. Als dat zo was, had zelfs een pensionado zoals ik geen agenda meer nodig. Elke dag wordt gekleurd door iets bijzonders. Vaak zijn dat zaken van buiten. Neem nou een dodenherdenking. Gisteren liep ik weer eens een klein rondje golf. Elke woensdagavond organiseert mijn club een onderling gezelligheidswedstrijdje. Stelt niks voor, net als mijn spel trouwens, maar genoeglijk is het wel. Het weer was prachtig, de baan lag er voortreffelijk bij. We begonnen om kwart over zes. De wedstrijdleiding had op elke startkaart een stickertje geplakt. Handgeschreven. Er stond op: “4 mei 20.00 uur 2 minuten stilte“. Dat gele papiertje alleen al ontroerde. Iemand had dus de moeite genomen om 40 keer zo’n plakbriefje te schrijven om te attenderen dat dit toch een bijzondere dag was. Niet omdat we een wedstrijdje speelde, maar omdat tijdens die wedstrijd de jaarlijkse 2 minuten stilte vielen. Jarenlang organiseerde ik vanuit mijn werk de Nijmeegse dodenherdenking in de Stevenskerk, de stille tocht door de stad en de bijeenkomst met kranslegging op het Traianusplein. Duizenden mensen in alle rust bijeen om even stil te staan bij,bij wat eigenlijk. Nico Dijkshoorn schrijft dat hij tijdens die 2 minuten zelden aan de gestorvenen denkt, maar aan triviale zaken als chocoladepasta of iets dergelijks. Dat is juist vrijheid, zegt hij, dat je mag denken wat je wil.
Tegen 20 uur hole ik met mijn flight uit op hole 7. Als we naar de afslag van hole 8 lopen gaat in de verte bij het clubhuis een toeter. Ik neem mijn pet af en ben stil. Twee minuten. Verderop staan medespelers met het hoofd licht gebogen, de club nog in de hand. Niemand schreeuwt hier, alleen vogels hoor je. Vier mensen , ieder met zijn eigen gedachte. Ik weet niet meer waar aan ik gisteravond dacht. Waarschijnlijk aan mijn volgende slag.