Stok

Drie en half jaar geleden was ik een paar maanden volstrekt immobiel. Een kleine oneffenheid had mij doen struikelen en de achillespees van mijn rechterbeen doen scheuren. Au! Een operatie volgde en daarna een langzaam genezingsproces, dat nooit helemaal voltooid is en geteisterd werd door ontsteking op ontsteking en een karrenvracht aan antibiotica. Na een tijdje volstrekte rust en een geleende rolstoel kwam het eveneens gehuurde looprek, schoenen met een verhoogde hak en schafte ik mij een stok aan. Het litteken bleef gevoelig en het lopen ging fors achteruit. Ook vooruit lopen ging steeds lastiger :). Van tijd tot tijd gebruikte ik mijn stok, zeker als er geen ondersteunende arm aanwezig was. Mijn stok was van metaal, in verschillende hoogtes verstelbaar in een saaie bruine kleur gespoten. Niet echt een stok waar je mee voor de dag kunt komen, maar die alle eigenschappen had van een paramedisch hulpmiddel. In niets bezat hij de allure van een dandy-achtige attribuut, noch kon hij bogen op enige gedistingeerde uitstraling.
Ex had bij een vriendin een fantasievolle kleurrijke stok gezien en had van mijn wens voor een andere stok gehoord. Voor mijn verjaardag leek zo’n stok haar een uitgelezen cadeautje en bood zij mij aan samen een andere stok te gaan kopen. Vandaag was het zover. Op naar de stokkenwinkel. Dat was nog even zoeken. Ex wist zeker dat het winkeltje op de hoek van een straat stond, maar er was op die hoek geen winkel te ontwaren en verderop in de straat waren er  geen hoeken meer. Het winkeltje toch gevonden. Een winkeltje vol met hulpmiddelen, van rollators tot appelschilapparaatjes, van aangepast bestek tot scootmobiels. En stokken, te kust en te keur. In de collectie precies ook de stok die ik bedoelde. Niet een met hippe kleurtjes,maar een keurige houten stok met precies die distinctie en uitstraling die ik op het oog had. Die stok werd het. Even op maat gemaakt. Polshoogte. Ik verwacht niet dat ik er echt beter mee zal gaan lopen, maar als ik hem ga gebruiken ziet het er wel chique uit. Niet alleen de benen, maar ook het oog wil toch wat.