Terug

Ik was de afgelopen 10 dagen alleen. Tenminste dat zeiden de mensen tegen mij als ik hen vertelde dat Gade aan het genieten was van een welverdiende uitstap naar het Berner Oberland. “Goh, ben je alleen? En bevalt dat?” Nu staat er al vooraan in de Bijbel (Genesis) dat het niet goed is dat de mens alleen is, maar dat was in het begin van de tijden en Adam in zijn eentje in het aards paradijs rond lummelde. En hij kon zijn vreugde met niemand delen. Saai bestaan  en daarom werd hem een maatje toebedeeld. En waar dat toe geleid heeft, ondervinden we nu met zijn allen dag na dag.
De vraag of ik alleen was, was een volmaakt onrechte vraag. Ik was helemaal niet alleen. De dagen waren deze ruime week gevuld met heel veel medische behandelingen, ik werd  voor de avondmaaltijd bij verschillende mensen uitgenodigd en bezocht vriendinnen en kreeg vrienden op bezoek. Was ook nog en dag in het klooster te gast. Nee, ik was niet alleen. En ’s nachts kroop Harrie bij me en maakte zich op het dekbed een warm holletje. Ik was niet alleen. Gade was weg, dat wel, maar ik was niet alleen. Bovendien kon ik haar wedervaren meebeleven in telefoontjes en met foto’s versierde appjes. Natuurlijk is dat maar een surrogaat voor directe nabijheid maar zo voor 10 dagen werkt dat uitstekend.
Halverwege zaterdagavond kreeg ik haar bericht binnen dat ze de Nederlandse grens gepasseerd was en dat ze over een tijdje op het station zou arriveren. Ik haalde haar op met haar twee rolkoffertjes en rugzak en met haar verhalen over hoe mooi en bijzonder het was geweest. Hoe indrukwekkend weer de bergen, de zon, de mist, de sneeuw. Hoe aangenaam het gezelschap. En iets van de Zwitserse heerlijkheid kwam op de keukentafel te liggen. Chique Zwitserse chocolade, Adelbodner Birnenbrot en een stokplaatje van Adelboden. Het is duidelijk. Gade is weer terug. En alhoewel ik deze tien dagen nauwelijks alleen ben geweest, is dat ook weer een heel goed gevoel.