Terug

Ik had me al helemaal verzoend met het idee dat ik het fotoalbum nooit meer terug zou zien. Het album dat ik had laten liggen op de reünie van mijn klas van 1968. Misschien had een ijverige schoonmaker de witte plastic zak waarin het album zat wel achteloos in een vuilniszak gestopt en zou mijn album de weg gaan van al het overbodig geworden afval. Ik kende het album zo goed als van buiten. Kon me alle foto’s die er in stonden wel herinneren. Zolang mijn geheugen nog in tact zou blijven, kon ik naar believen door het album bladeren. Daarvoor had ik het album niet nodig. Ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen om de foto van mijn vader voor de geest te halen, de foto’s van een reis naar Frankrijk en al die plaatjes die gemaakt zijn in mijn akademietijd. De mannen van mijn dispuut rond het door ons ooit gestolen gemeentewapen van Boxtel, studentenstreek. De excursie naar België, de lustrumviering van de studentenvereniging, voor het eerst in smoking, de opening van het nieuwe akademiegebouw, ik als preses van de senaat in jacquet. Stuk voor stuk foto’s voor eeuwig in mijn geprent. Ik kon ze zien zonder te hoeven kijken.
Ik vond het ook wel een mooi idee, zo’n verdwenen album. Jarenlang had het verborgen gelegen in een vergeten doos. Nu was het weer even tevoorschijn gekomen om naar het leek voorgoed verdwenen te zijn. Had iets van doen met de vergankelijkheid van het bestaan. Ik wist dat ik het album niet zou missen, omdat ik het in hart en hoofd nooit meer kwijt zou raken, ook al was het verkoold in een anonieme verbrandingsoven. Dat leek me al met al een mooi verhaal. En misschien moest ik dat verhaal wel in tact laten. Moest dat de werkelijkheid worden en zou mijn blog van gisteren het finale verhaal worden over dit verdwenen album en hoe de herinnering sterker werkt dan plaatjes in een album.
Maar het album wilde niet verdwenen zijn. Het wilde gevonden worden en terugbezorgd. Dat gebeurde. Een klasgenoot had het zien liggen terwijl ik al weg was. Hij heeft het mij teruggebracht. Ik heb het nog niet uit de witte plastic zak gepakt. Daar laat ik het voorlopig ook in zitten. Ik koester nog even de herinnering aan de akademietijd en aan de reünie die daar naadloos bij aansloot.