Terugblik

Vandaag op de dag af elf jaar geleden lag ik in het ziekenhuis. Een zo goed als verstopte halsslagader werd op deskundige wijze weer wat meer toegankelijk gemaakt. Het was een operatie die onder plaatselijke verdoving ging. Volgens de behandelende artsen was ik de beste monitor van mij zelf en konden zij uit mijn reacties afleiden hoe ik er voorstond. Ik lag op mijn zij en kreeg in de vrije hand  een balletje met een piepje erin. Ik moest daar van tijd tot tijd in knijpen en zo kon de chirurg nagaan of ik nog van de wereld was. “Knijpt u eens, meneer Roelofs.” Keurig gaf ik aan al zijn verzoeken gehoor, meer dan anderhalf uur lang.  Plotseling verraste de chirurg mij met de vraag wat voor een dag het vandaag was. Nu schoten toen op de operatietafel van allerlei dingen door mij heen, maar het benul dat het 28 december, het feest van onnozele kinderen was, was mij ontschoten. Ik lag daar een potje te overleven, en wat voor een dag het was hield mij toen nu niet direct als eerste bezig. Ik voelde ook geen enkel behoefte daar nu eens goed over na te denken en antwoordde de vraagsteller dat ik daar geen flauw idee van had en ik tussen kerst en nieuwjaar altijd in de war was en met al die hele en halve zondagen niet precies wist wat voor dag het was. Hij rekende dat antwoord ook goed als bewijs dat er nog geen vitale hersenfuncties verloren waren gegaan.
Twee dagen later mocht ik het hospitaal verlaten met het consigne rustig aan te doen. Dat advies heb ik mij zeer ter harte genomen. Zelfs tot op de dag van vandaag. Destijds liet ik de nieuwjaarsviering aan mij voorbij gaan. Ik herinner mij nog vaag het zwakke schijnsel van vuurpijlen door de gesloten gordijnen van onze slaapkamer.