Tijd

De dag begint voor ons doen onstuimig. We weten dat het vroeg zou kunnen gebeuren, maar het is toch schrikken als op een voor ons nog veel te vroeg tijdstip de bel gaat. Een bel die door ons beider slaap heen snerpt. Gisteravond is met behulp van een vriendelijke buurman wat grof vuil in de voortuin neergezet. Grof vuil waarover met de Reinigingsdienst is afgesproken dat die tussen 8:00 en 12:00 ’s ochtends opgehaald zou kunnen worden. Ik stoot Gade aan:  “Het grof vuil is er!” Met voor dit moment onbegrijpelijke snelheid schiet Gade een ochtendjas aan en snelt, terwijl zij eigenlijk nog slaapt, naar beneden. De reinigingsmannen hebben het grofvuil al ingeladen en melden zich af. Gade kruipt nog even in bed. Het is nog vroeg op deze dag zonder verdere afspraken. Ik draai me ook om. We verlengen de nacht met nog een uurtje.
Afgelopen zondag hebben we ‘Zomergasten’ gemist. Gade stelt voor om di uitzending vandaag in elk geval voor een stuk  samen te kijken. Met die voor mij nog steeds wonderlijke mogelijkheid om de tijd naar je eigen hand te zetten maken wij van deze doordeweekse donderdag een voorbije zondagavond. Samen kijken we naar het interview, eigenlijk meer een mengvorm van een gesprek en een college, met Esther Perel. Drie uur lang luisteren en kijken we geboeid naar deze zomergast, die geen moment verveelt. Integendeel, zij vertelt enthousiast in een mengeling van vele talen haar verhaal over liefde en geluk, over verlangen en verleden, over trouw en loyaliteit, over vreemdgaan en vriendschap, over veiligheid en vrijheid. Zij begint al goed met het ontkoppelen van seks en erotiek en analyseert de behoefte die mensen hebben om hun levensverhaal een andere kleur te geven, ook binnen het kader van het gezamenlijke verhaal dat je samen met de ander schrijft. Die andere kleur geeft ruimte aan je andere ik. De gekozen filmfragmenten sluiten naadloos bij haar betoog aan.
Gade en ik praten nog na. Deze donderdagmiddag wordt een heel mooie zondagavond.