Uitzicht

Een paar dagen geleden was zij nog even op bezoek. Twee keer zelf. Zij werkt ook in dit ziekenhuis op een heel andere afdeling en piepte er tijdens haar pauzes even tussen uit om te komen kijken  hoe het met mij ging. Bliksembezoekjes die afgerond werden met een stevige knuffel. En nu een paar dagen later krijg ik een berichtje van haar met de vraag hoe het mij gaat en laat die vraag vergezeld gaan van een foto van het uitzicht van het Italiaanse vakantiehuisje waar zij nu een lang weekend is. Ik zie majestueuze bergen door nevelslierten omkranst, veraf kleine huisjes aan bergweggetjes die van niks naar nergens leiden. Een andere wereld op een paar uur afstand, de vliegschaamte voorbij. Dat vind ik nog een van de jaloersmakende zaken van het jong zijn. Voor hen is de wereld een dorp dat bereisd wordt met een gemak of Italië, maar ook Amerika en Azië naast de deur, in ieder geval niet verder dan om de hoek, liggen. Binnenkort zal zij voor een paar weken naar het andere einde van de wereld reizen en zij lijkt nog maar net terug van maanden lang door Zuid-Oost Azië trekken met geen andere gids dan de dag van vandaag.
Ik beantwoord haar appje en stuur haar een foto van mijn uitzicht. Ook mijn wereld is klein, heel klein geworden, maar anders dan die van de jonge reizigster. Mijn wereld is deze dagen ineen gekrompen tot een ziekenhuiskamer en ,vooruit, de lange gang er naar toe en mijn uitzicht gaat niet verder dan het vlakbij staande rijtje bomen en het hek om het ziekenhuisterrein. Daarachter begint de rest van de wereld. Maar die moet ik nu vooral fantaseren. In ieder geval dit weekend nog. Als alles volgens dokters plan verloopt word ik maandag of dinsdag ontslagen. Dan is de wereldreizigster ook weer terug uit Italië.