Valentijn +

Ik stuurde weer mijn twee traditionele Valentijnskaarten.Dit keer hoefde er van Tante Post niet eens een postzegel op. Een afdruk van mijn lippen op de plaats van de postzegel gold voor een dag als frankering. Ik weet niet hoeveel geld ik heb uitgespaard. Ik zou niet meer weten wat een postzegel kost, nu er alleen maar een 1 of 2 opstaat. Maar hoeveel dat in Nederlands geld is, geen flauw idee.
Bij de ochtendpost zit ook de jaarlijkse Valentijnsgroet. Twee gestuurd, één ontvangen. Het kon slechter. Maar daarmee is Valentijn nog niet voorbij. Het lijkt een gewone zaterdag, met zijn vaste rituelen. Maar dit keer aangevuld met een aantal inkopen. Na de gebruikelijke bijeenkomst van de zaterdagse koffieclub begeven Gade en ik ons naar mijn vaste kledingleverancier. Er moet een nieuw pak gekocht worden. Ik houd niet van pakken passen. Maar de verkoper is een meester in zijn vak. Hij laat mij iets passen dat mij direct bevalt. Zelfde maat als ik al had, maar nu haalt hij er de coupeuse bij die met een aantal ingrepen het draagcomfort aanzienlijk zal vergroten. We krijgen een snack aangeboden. Waarom? Valentijn!
Met deze aankoop is het nog lang niet gedaan. De cd-speler heeft het begeven. Repareren kost een veelvoud van de aanschaf van een nieuw exemplaar, dus op naar onze vaste winkelier voor dit soort zaken. We hebben genoeg cadeaubonnen voor deze aanschaf. Heb je toch het gevoel iets voor niets te hebben gehad. Een cadeautje, een Valentijnscadeautje.
’s Middags heb ik met Ex afgesproken om iets samen met haar weg te brengen. Als ik bij haar aankom, laat ze mij een steekwagentje zien. Net gekocht bij de Aldi. Dat lijkt mij ook wel handig, dus op naar de Aldi, steekwagentje gekocht voor een habbekrats. Nu we toch aan het rijden zijn, vraagt Ex of we ook nog even naar het tuincentrum kunnen rijden. Ja hoor. Ik bel Gade dat het wat later wordt. “Ben je in het tuincentrum? Neem dan meteen een schepnet mee, de oude is net in tweeën gebroken.” De zoveelste aankoop op deze Valentijnszaterdag.
In het tuincentrum zie ik hoe een jong echtpaar elkaar kust boven een grote rode kunstroos. Ik biedt aan daar een Valentijnsfoto van te maken. “Oh, dat zou leuk zijn”, zegt de jonge vrouw met charmant Duits accent. Ik maak wat foto’s. Later komen we het paar weer tegen in de winkel. “Uw man heeft zo’n nette foto’s gemaakt”, zegt de jonge vrouw tegen mijn Ex. We laten het maar zo. Het is tenslotte Valentijn.