Vast

Ik moet weer even naar het ziekenhuis. De nasleep van mijn korte opname en de voorbode van wat me nog te wachten staat. Bloedprikken. Gade rijdt me. Want dit is de laatste dag dat ik niet mag zwemmen, autorijden of fietsen. Ook mag ik geen dingen zwaarder dan 5 kilo beuren. Als je je al geen patiënt voelt, dan word je het door die voorschriften wel.  Waarom ik niet mag zwemmen en fietsen en zelfs dat beuren begrijp ik. Maar autorijden? Zou het iets te maken hebben met gasgeven? Dat die beweging mijn aangeprikte ader te veel belast? Zo hard rij ik toch niet.
Ik heb haar al gezegd dat Gade niet op me hoeft te wachten, dat ik wel met de bus terug kan. Dat is een makkie. Zonder overstappen. En op Gade wacht nog een vergadering buiten de stad. “Nee, ik breng je ook wel even terug”, is haar antwoord.
Als we de gebruikelijke route rijden blijkt het verkeer potdicht te zitten. Alles staat vast. Gade draait behendig om op weg naar een alternatieve route. Maar ook daar na een paar honderd meter geen beweging meer. We schuifelen per stoplicht een auto de hoofdweg op. In de verte, op een kruispunt, zie ik heel veel blauwe zwaailichten. Dichterbij zie ik veel agenten in gele hesjes het verkeer regelen. Midden op het kruispunt ligt een verkreukelde fiets. Er om heen glassplinters. Dat ziet er niet goed uit.
Gade zet mij af bij het hospitaal. Door de vertraging kan ze niet wachten tot ik geholpen ben. Haar werk wacht. Ik ga met de bus terug naar huis. Op Internet lees ik de reden van het vastzittende verkeer. Op het kruispunt is een scholiere doodgereden. Geschept door een auto waarvan, zo zegt het bericht, de chauffeur de fietsster over het hoofd heeft gezien. Dood. Dat ben ik nog lang niet. Een paar dagen geleden zei  een van de behandelende artsen mij dat ik me na de ingreep 20 jaar jonger zou voelen. Zo oud is de scholiere niet eens geworden.