Verkiezingsdag

Er staan geen verkiezingsborden op elke straathoek. Die objecten die er altijd zo ongegeneerd rommelig uit zien en waarop de verschillende partijen strategisch hun boodschap net over elkaar heen hebben geplakt. Geen welstandscommissie die daar ooit een banvloek over heeft uitgesproken. Maar bij de verkiezingen van vandaag is er geen bord te zien geweest. Ik mag ook niet stemmen. De burger heeft geen rol meer. Net zo onzichtbaar als de borden is het overleg rond deze verkiezingen. Er was in het Haagsche geen achterkamertje meer onbezet en het gekonkelfoes niet van de lucht. Dit zijn geen verkiezingen meer, dit is een schaakpartij, waarbij de stukken van te voren worden gemanipuleerd. Als onbeduidend Zeeuws statenlid word je zelfs even nationaal nieuws omdat de premier en zijn gedoogmaatje je proberen te beïnvloeden. En toch worden onze volksvertegenwoordigers geacht zich zonder last of ruggespraak door het politieke veld te bewegen. Aan me hoela. Op zich vind ik ons parlementaire systeem niet slecht en hoeft de Eerste Kamer voor mij niet weg. Ik hecht wel aan een moment van bezinning. Maar nu dreigt voor de tweede keer in korte tijd een politiek monstrum te ontstaan. Een minderheidskabinet met gedoogsteun is natuurlijk al zo ondemocratisch als de pieten, maar de wijze waarop die partijen de verkiezingen van vandaag manipuleren is helemaal of het Berlusconianisme ook in Nederland navolging heeft gekregen. Natuurlijk overleggen de oppositiepartijen ook met elkaar. Daarbij heb ik nog wel het wankele vertrouwen dat zij niet helemaal van hun geloof afvallen. Maar geharnaste liberalen die als een ouderwetse tribade onbetamelijk tegen de zwaar gristelijke aanschurken, niets lijkt meer onmogelijk. En de premier maar grijnslachend opmerken dat het nu eenmaal zo gaat binnen dit systeem.
Winston Churchill heeft ooit gezegd: “Twee hoeraatjes voor de democratie, drie is te veel.” Vandaag gaat er wat mij betreft geen een hand de lucht in.