Vertrek

Het is een beeld dat beklijft. Het applaus is weggestorven. Duurde al ongekend lang in deze ruimte waar blijken van adhesie of afkeuring nauwelijks getolereerd worden en het woord niet tot elkaar maar via de voorzitter gericht wordt. Debatteert lastig. Ik kijk naar het afscheid van Diederik Samsom, die na zijn nederlaag om het lijsttrekkerschap de politiek ( voor eventjes?) vaarwel zegt. De voorzitter heeft zijn afscheidsbrief voorgelezen, een brief waarin hij de politieke roeptoeters de kast uitveegt. Zij spreekt hem toe, vanaf een papiertje, nauwelijks vanuit haar hart. Op wie heeft zij gestemd? Lodewijk of Diederik?
En dan is er het applaus. Als dat wegebt schudt hij handen, hier en daar een wat onhandige omarming. Van een politieke tegenstander een lauw handje, bijna terloops gedrukt. Hij omhelst de premier en dan is het voorgoed voorbij. Hij krijgt een bos bloemen en loopt dan alleen, helemaal alleen de luie trap tussen de bankjes door de vergaderzaal uit. Onderweg nog een handje en een mislukte high five. En ik weet dat ik morgen in mijn krant die foto zal zien staan. Een iconisch beeld. Een gewezen politiek leider die de arena verlaat. Het hoofd gebogen, wetend dat hij verloren heeft. En zo voelt dat dus. Helemaal alleen, niemand meer naast je. Je bent uitgepraat, niets meer te zeggen. Bedankt.
Politiek is een hard bedrijf, daar maak je geen vrienden. Het is en blijft een slangenkuil waarin uiteindelijk het eigen persoonlijke gewin toch de dienst lijkt uit te maken. Waarin geen plaats is voor losers, te veel verlies is slecht voor de partij en wat dan rest is het vertrek. Dat heet dan de eer aan je zelf houden. Welke eer? Wat is de eer van een verliezer? De winnaar, ja die krijgt de eer. Maar de verliezer? Een toespraakje en een bos bloemen. En dan het vertrek, de gang alleen de Kamer uit. Niemand loopt met je mee, niemand begeleidt je. Een verliezer heeft maar weinig vrienden.  Verliezen doe je in je eentje.