Vertrouwen

De chirurg is tevreden. Zijn assistente heeft behendig mijn spalk opengeknipt en nu ligt mijn rechterbeen na een week inkapseling weer open en bloot.
Gade en ik waren ruim op tijd in het ziekenhuis. Zo ruim dat we nog tijd hadden voor een kopje cappuccino in het ziekenhuisrestaurant. Na de koffie rijden we door naar de afdeling waar we moeten zijn. Op de brief staat een ander nummer dan op de wachtkamer. Maar het klopt allemaal wel. Het ziekenhuis is verwikkeld in een vernieuwingsoperatie en dan kloppen de systemen niet helemaal. Maar we zijn goed.
“Dat ziet er mooi uit.” De kleine ontsteking verontrust de chirurg niet en een recept voor antibiotica is zo geschreven. We mogen van hem op vakantie. Wat hem betreft zien we hem in september weer terug. Ik moet goed oefenen met mijn verhoogde schoen, is zijn advies. Het beroerde is dat mijn voet en been zo dik zijn dat mijn voet nauwelijks in de schoen past en als dat wel lukt, knelt een en ander zo dat het ongemak niet opweegt tegen het mogelijke positieve effect. Thuis gaat de schoen weer uit. Voor we thuis zijn drinken we nog een kopje koffie in het ziekenhuis. Even voelt dat uitje als het begin van vakantie.
“Het gaat om vertrouwen”, zegt de overbuurvrouw. Ik moet er weer vertrouwen in krijgen dat ik ooit weer op mijn rechtervoet kan steunen, zonder dat het zeer doet. Nu prikkelt mijn been nog als het naar beneden hangt. Ik geloof nauwelijks dat dat nog beter kan worden. Maar ik weet dat het onzin is. Er is nog wat tijd nodig en dan zal het allengs beter gaan en loop ik weer als een kievit in het rond. Voorlopig is een horizontaal gericht been nog het prettigst, maar dat loopt voor geen meter.
Morgen vertrekken we naar Friesland. Daar gaan we vanuit.