Vlagvertoon

Een paar weken geleden trok de partner van  mijn overbuurvrouw definitief bij haar in. Feitelijk woonden ze al tijden bij elkaar, maar officieel niet. Dat werd verhinderd doordat de partner haar appartement (vroeger noemde we dat een flatje) aan de straatstenen niet kwijt kon. Weinig kijkers en al helemaal geen kopers. De markt was compleet ingezakt. Dus officieel woonde de partner nog in haar oude woning, maar onofficieel was zij gewoon de andere overbuurvrouw. Toen keerde het tij. Een kijker werd een koper, de laatste hobbels werden gladgestreken en er kon naar de notaris worden gegaan om alles eindelijk succesvol af te ronden. Ik kan nauwelijks beschrijven hoe door de overbuurvrouwen naar dit heuglijke moment werd uitgekeken. Op de dag van de verhuizing zorgden Gade en ik voor koffie met appeltaart om het te vieren. Maar wat de nieuwe nu officiële overbuurvrouw het meest had geraakt, was de vlag die ik buiten had gehangen. Bij zo’n feestelijke gebeurtenis hoort een vlag. Die van ons kan wel een wasbeurtje gebruiken, maar onderstreepte toch de feestelijkheid van de dag Vlaggen verhoogt de vreugde!
Gisteren deed ik een oude koffieafspraak gestand. Het had enige tijd geduurd voordat alles schikte en 20.30 uur toch 10.30 uur bleek te zijn. In de mail die ik daarvoor kreeg stond: “dus om 10u30 hangt de vlag fier te wapperen voor uw komst!” Toen ik de straat waar zij woont inkwam,  -ik betrapte mij erop dat ik het toepasselijke liedje uit ‘My fair Lady’ neuriede-, hoefde ik niet naar het huisnummer te zoeken. Want tegen een van de gevels stak het frisse onbezoedelde zwart-geel-rood. Mijn gastvrouw is Vlaams. Ik had over het zinnetje in de mail  misschien niet heengelezen, maar het dan toch beschouwd als zinnebeeld van het komende genoegen (dat overigens wederzijds was). Het was half elf en de vlag hing uit. Vlaggen verhoogt de vreugde!
Ik doe hierbij een pleidooi om bij vreugdevolle gebeurtenissen de vlag uit te steken. Het straatbeeld knapt er zo van op, zeker op een mistige herfstdag.