Vredesvrouwen

Het was mij feitelijk ontgaan. Had er ook niets over gehoord of gelezen. Maar mijn onvolprezen dagkalendertje, beter bekend onder de naam ‘Mariakalender’ herinnerde mij er vanochtend vroeg aan. Daar stond onder de spreuk van de dag (Een kat die een kanarie opgevreten heeft, kan daarom nog niet zingen) de mededeling  dat het vandaag ook Internationale Vrouwendag voor Vrede en Ontwapening is. Om de paar weken is er wel een door de Verenigde Naties uitgeroepen dag voor het een of ander. Voor het Vrijwilligerswerk, voor de Vredesmacht, tegen de Kinderarbeid en meer van dat soort zaken. Vandaag is het dus de Internationale Vrouwendag voor Vrede en Ontwapening. Niet te verwarren met de ‘gewone’ Internationale Vrouwendag, elk jaar op 8 maart.
In mijn arbeidzaam bestaan heb ik veel van doen gehad met Vrouwen voor Vrede afdeling Nijmegen. Ik weet zeker dat als ze nog zouden hebben bestaan er door hen aan deze dag de nodige aandacht was besteed. Het was een stel strijdbare vrouwen, waar ik geen kwaad woord over gezegd wil hebben. Maar soms koesterden zij  te veel verwachtingen van de overheid die ze via mij als behandelend ambtenaar er van wilden overtuigen dat de gemeente het toch niet kon maken geen aandacht aan de een of andere misstand te besteden en daarvoor fiks in het geweer te komen. Hoe pacifistisch ze in principe ook waren. Maar de tijden veranderden, de aanwas van jonge vrouwen bleef uit en nog te lang moesten zij teren op hun grootste succes, het aangaan van een stedenband tussen Nijmegen en de stad Pskov in de toen nog communistische USSR. Ik heb geregeld overhoop gelegen met de Nijmeegse afdeling. Maar van mij uit altijd met groot respect voor hun bevlogenheid, inzet, ja zelfs voor hun geëngageerde charmante drammerigheid. Daarvan mocht ik als spreker bij de uitvaart van twee van hen getuigen.
Vrouwen voor Vrede Nijmegen bestaat bij mijn weten al lang niet meer. Wat zo’n vermelding op een kalenderblaadje dan toch weer allemaal bovenhaalt.