Vriendschap

Zelden vond ik een tekst meer bezijden de waarheid dan de ooit door Henk Westbroek gezongen regels: “Een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie. Vriendschap is een droom, een pakketje schroot, met een dun laagje chroom.” Ik ben blij met mijn vrienden, zij geven glans aan mijn leven. Je koesteren in hun belangstelling, wat een goed gevoel. En belangstellen in hun wedervaren is daar het al even glanzende spiegelbeeld van.
Natuurlijk is het zo dat door Facebook het woord ‘vriend’ aan waarde heeft ingeboet. Ik ken mensen die wel over de 1.000 en meer Facebookvrienden hebben. Me dunkt dat er geen chroom genoeg is om die vriendschappen ook nog maar een beetje stralend te houden. Het laagje dat over die vriendschappen ligt is zo dun dat de roestplekken er al doorheen schemeren. Dat is verroeste vriendschap.
Een vriendschap glanzend houden is een heel werk, maar ook een plezierig werk dat rendement op levert.Van een goede vriendschap wordt je allebei beter. En het is alles behalve een pakketje schroot. Echte vriendschap glanst van zich zelf en heeft geen chroomlaagje nodig.
Wanneer noem je iemand je vriend? Als ik mijn Dikke Van Dale op nasla lees ik onder het lemma vriend: “persoon aan wie men  door genegenheid en persoonlijke voorkeur gebonden is resp. die ons een dergelijke genegenheid en voorkeur betoont.”
In die omschrijving kan ik mij wonderwel vinden. Wat mij vooral aanstaat is de wederkerigheid. Wat dat betreft leunt vriendschap tegen liefde aan. Ook vriendschap kan niet, net als liefde, van een kant komen. Misschien is er nog een overeenkomst. Oude liefde roest niet, luidt het gezegde. En dat doet oude vriendschap ook niet. Die kunnen het allebei zonder chroom stellen.
Vanmiddag lunchte ik bij een oude vriendin, vijfendertig jaar geleden raakten we bevriend. Een half mensenleven. Op de terugweg in de auto mijmerde ik over vriendschap terwijl ik zachtjes voor mij uit Westbroeks ‘Vriendschap’ neuriede. Zonder woorden.Want die klopten niet.