Waken

Het was drie dagen akelig stil aan het blogfront. Wie de weken daarvoor tussen de regels door had weten te lezen, had misschien opgemerkt dat er mogelijk iets aan de hand zou kunnen zijn bij of rond de blogger. Ik haal wat regels uit eerder blogs terug. Op 19 juni eindig ik met :”Als de behandeling begint voelt het of ik een paarlemoeren schild over mijn rug heb liggen. Een schild dat voorzichtig doorbroken moet worden. Een schild dat mij bescherming biedt tegen dingen die onafwendbaar aan het gebeuren zijn. Het is een ijdele hoop dat dat schild zal werken, daar is het te breekbaar voor. Onder haar aanraking valt het in glanzende scherven uiteen. Een nieuwe huid biedt wankele bescherming. Een huid die weer een schild zal vormen, maar wat gebeuren moet zal gebeuren. Daar kan ik mij niet tegen wapenen, daar is geen wapen toe in staat. Een glanzend schild maakt het misschien wat dragelijk. Misschien.”
Als ik naar huis rijd pakken zich donkere wolken boven de polder samen.”
En op 10 juni in een blog over de spelletjes die wij vroeger speelden schreef ik: “Dochterlief heeft nog steeds wat met spelletjes.  Ze maakt haar keuze. Van een paar vindt zij dat die gewoon bij mij moeten blijven, die horen bij mij. Dat is goed, maar ik denk niet dat ik ze ooit nog zal spelen. En vast geen Ganzenbord. Vakje 58 is al veel te dichtbij.”
Op 6 juni schreef ik:”De laatste weken heb ik niet geschreven over zaken die niet alleen mij maar ons hele gezin, en dan bedoel ik onze ‘extended family’, aangaan. Ik kon en kan daarvoor de juiste woorden nog niet vinden. Misschien komt dat nog wel, misschien ook niet.”
Het waren terloopse vingerwijzingen naar wat wij toen al wisten, maar wat nog niet in alle hevigheid had toegeslagen. Zij die in mijn blogs wordt aangeduid met Ex, moeder van onze kinderen had het verdict te horen gekregen dat haar kanker onbehandelbaar was. Prognose 2-6 maanden.  Na nog geen twee maanden sloeg de ziekte onverbiddelijk toe. Een paar dagen op vakantie in de Achterhoek eindigden in een Zutphens hospice. Zij leert ons nu hoe je voorbeeldig, in volle overgave, sterven kunt. Ze neemt er de tijd voor en dat geeft ons tijd voor mooie gesprekken met haar en met elkaar.
Wij waken bij haar en zij over ons.

12 reacties op Waken

  1. Ivo schreef:

    Heel veel sterkte, Jan.

  2. Jan van den Berg schreef:

    Sterkte Jan, voor jou en de jouwen. En heel veel liefde en saamhorigheid gewenst.

  3. Rein Verdijk schreef:

    Heel veel sterkte voor jullie allemaal Jan in deze moeilijke dagen!

  4. Dorry Massee schreef:

    Sterkte voor jullie allemaal, ik heb haar een paar keer ontmoet en gesproken, lieve en warme persoonlijkheid. Jullie gaan haar missen.

  5. Kees van Wezel schreef:

    Onze gesprekken en herinneringen krijgen zó wel een heel bijzondere betekenis, Jan, met veel warmte denk ik terug aan de jaren dat jij Ex veroverde en ik met mijn ex aan de haal ging.
    Ik wens jou en je Kinderen veel sterkte.

  6. Simone schreef:

    Jeetje Jan, wat vreselijk voor jullie allemaal. Ik wens jullie heel erg veel sterkte toe.

  7. Nancy Grabow schreef:

    My thoughts and prayers are with you en de heele Familie….i am soooo sorry!!

  8. Gerry van campen schreef:

    Lieve Jan,

    heel veel sterkte en kracht.

  9. Gerda schreef:

    Sterkte Jan

  10. jack schreef:

    Het is al wel lang geleden, maar die prachtige weekenden bij de Kultuurdienst met jullie samen blijven mij altijd bij. Heel veel sterkte en mocht ze me nog kennen, doe haar de groeten. Ook al kent ze me niet meer, doe haar toch maar de groeten.

  11. Gerhard schreef:

    Jan,

    Jij en de jouwen heel veel sterkte.
    Groetjes voor Ex.

  12. Ellen schreef:

    Wat heb je dit mooi onder woorden gebracht, Jan! Het werkt troostend.
    Heel veel sterkte voor jou en de familie rond dit hele gebeuren!

Laat een antwoord achter aan Nancy Grabow Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *