Wandeling

Ik ben niet meer zo van het lopen. Lopen is niet meer zo leuk. De spieren laten het wat afweten, de voeten zoeken naar een balans die er ooit wel was, maar nu lang vergeten lijkt. Ik liep ooit veel. Niet dat ik een echte wandelaar was, maar ergens in huis staat nog een kistje met allemaal medailles van wandelmarsen. Nijmegen wandelstad! Maar die medailles zijn meer dan 50, een enkele zelfs 60 jaar oud.
Later wandelde ik nog steeds, maar niet meer voor een medaille. Met Gade trok ik de bergen in. Zij leerde mij Frankrijk kennen en hoe je in de bergen moest wandelen. Dat zijn dierbare herinneringen geworden, nu nog geboekstaafd in foto’s die keurig opgeborgen in een doos liggen te wachten om ooit weer eens bekeken te worden.
Als ik mij nu moet verplaatsen kies ik voor de fiets, de auto of het openbaar vervoer. Zo ook gisteravond. We gaan naar de film. De weersvoorspelling zegt dat het beroerd weer kan worden. Reden genoeg om met de auto naar de stad te gaan. Bovendien kent de gemeente een aanlokkelijk avondparkeertarief voor zijn garages. Gade heeft kaartjes gereserveerd voor ‘My old lady’ met de fameuze Maggie Smith in een dragende rol. Om over Kristin Scott Thomas en Kevin Kline maar te zwijgen. Een mooie acteursfilm, maar daar gaat het nu niet over. We halen ruim op tijd de kaartjes op. De jongen achter de balie wijst ons erop dat de film gedraaid wordt in de dependance van het filmhuis, een paar straten verderop. Ai. We hebben de auto net in de parkeergarage gestald. Met de auto dat op zich kleine stukje naar de dependance? We gaan lopen! “Lukt je dat wel?”, vraagt Gade bezorgd. Het gaat. Het tempo ligt laag, maar ik wandel aan haar arm naar de dependance. “Op de  terugweg haal ik de auto wel even en pik ik ik je op”, suggereert Gade. “Dat zien we straks wel”, antwoord ik. We dompelen ons onder in de Parijse Marais. Mooie film, mooi gespeeld. En we lopen na afloop weer samen terug naar de parkeergarage. Ik wandelde een stukje heen en terug!