Weeze

Ik heb zelden iemand gehoord die de naam van het plaatsje waar het vliegveld bij hoort goed uitspreekt. Nederlanders bedoel ik dan. Duitsers wel. Die zeggen zoals het hoort [Weetse]. Aan onze kant van de grens zeggen we gewoon [Weese]. Het liefst met een zo scherp mogelijke Nimweegse  ‘s’.
Ik was nog nooit op Weeze geweest. In mijn leven vloog ik van Schiphol, Rotterdam, Eindhoven, Charleroi. Maar nog nooit van Weeze. Gister kwam ik er voor het eerst. Mijn Franse nicht was een paar dagen in Nederland geweest. Vrienden bezoeken, met zakenrelaties spreken, een cursus volgen, een receptie aan doen en een avond bij mij bijkletsen, een nachtje logeren en dan weer weg. Dinsdag gekomen, zaterdag weer vertrokken en dat voor net iets meer dan € 40,- heen en terug. Eigenlijk woont ze niet veel verder weg dan mijn neefs onderkomen in Moddergat. Met zo’n vliegveld in je achtertuin ligt heel Europa maar op een paar uur afstand.
Mijn nicht kwam zo tegen half negen ’s avonds aan. En voor we het wisten was het middernacht. De familienieuwtjes zijn weer uitgewisseld. De familie is klein, de nieuwtjes beperkt. Plannen voor de toekomst aan een beschouwing onderworpen. Het is opmerkelijk hoe makkelijk het praat met familie. Je hebt heel veel gedeeld. Een half woord is genoeg. Ook al woont de een in Nijmegen-Oost en de ander op een heuvel in de Dordogne, du moment (zij woont tenslotte in  Frankrijk) dat je elkaar weer ziet is er die familiale vertrouwdheid.
De familie is klein geworden. Haar ouders, mijn zwager en zus, zijn al lang dood. Ik ben haar laatst overgebleven oom van moeders kant. Dat betekent ook dat je zuinig op elkaar moet zijn. Er zijn niet veel anderen meer om naar uit te wijken. Mijn bloggende neef heeft het in dat verband  over een geëxplodeerde familie. Ik voel dat niet zo. We zijn verweesd. Dat wel. En dat schept een band.Van mijn generatie is er nog een handjevol over. Natuurlijk is er een nieuwe generatie, van een andere gehechtheid. Mijn generatie is verweesd.
Ik zet mijn nicht af op het vliegveld. Weeze. Zijn we dat niet allemaal, ooit.