Woorden en katten

Een enkele keer vraagt iemand mij waar ik toch de inspiratie vandaan haal om zo goed als elke dag een stukje te fabrieken. Ik zou het niet weten. Na zoveel jaren zit er ook iets routineus in. Het schrijven van een stukje hoort bij mijn dagritme, er is een leeg plekje dat nog gevuld moet worden als er nog geen stukje is geproduceerd. Het heeft iets van een verslavende wetmatigheid. Op een dag is er altijd wel iets dat en nadere overweging de moeite waar maakt. In ieder geval voor mij. En als ik eenmaal aan het schrijven ben lokt het ene woord het andere uit. En het is een zegen als er iets bijzonders gebeurt. Het tijdelijk verdwijnen van Harrie is natuurlijk een geweldige bron. De emoties die dat losmaakt zijn goed genoeg voor een novelle en de ruim driehonderd woorden van mijn dagelijkse stukje zijn te weinig om alles wat ik om haar afwezigheid voelde te vertalen. Want dat is schrijven eigenlijk. Dat wat je in gedachte hebt vertaal je in woorden, in taal. Schrijven is ver-talen.
Mijn kat zou een schier onuitputtelijke bron voor mijn stukjes kunnen zijn. Er is al veel over katten geschreven. Recentelijk las ik twee mooie boekjes over de relatie tussen kat en mens. De roman  ‘De Kat’ van de Japanner Takashi Hiraide. Met zijn kat loopt het slecht af, maar heeft eerder voor veel geluksmomenten gezorgd. Een ander boekje was van Nils Uddenberg ‘De oude man en de kat’ met als ondertitel ‘Een liefdesgeschiedenis’. Ook Frans Pointl en Remco Campert schreven mooi over katten. Katten gaan hun eigen weg. Ze flemen met je, maar laten je ook naar hun believen in de steek. De ene keer laten zij zich geduldig en vol genotzucht aaien, de ander keer keren ze je letterlijk de rug toe en willen niet gestoord worden. Soms denk je dat je kat van je houdt zoals jij van haar, maar dan realiseer je dat dit hooghartige wezen naar je trekt omdat je haar te vreten geeft. Een kat leert je relativeren en leren wat vergankelijkheid is. En die gevoelens probeer ik soms voor mij zelf te vertalen.