Zesde

En daar heb je dan jaren lang voor getraind. Nog een keer gloriëren. Nog een keer bij die nooit gewonnen afstand op de hoogste trede staan. Nog een keer je muts afzetten en tranen in je ogen krijgen bij het horen van het Wilhelmus dat je mompelend meezingt. Je mag in het laatste paar rijden. Je weet wat je landgenoot gereden heeft. Nog meer besef je hoe die halve landgenoot de sterren van de hemel heeft geschaatst. Maar het is te doen, denken de commentatoren, hopen de toeschouwers. Concentratie. Het startschot. Weg ben je, maar je voelt wat je eigenlijk al wist. Het gaat niet lukken. Je moet toch 25 rondes lang en elke ronde wordt het duidelijk en duidelijker dat het niet gaat lukken. Het lijkt of het ijs aan je ijzers kleeft. Het voelt of je achteruit schaatst.De verslaggevers vinden dat hij te hoog zit, of juist te laag, dat hij te veel ijs neemt of juist te weinig. Halverwege jouw race, dat wat met gouden letters JOUW race had moeten worden, juicht je tegenstander al op het midden terrein. Die weet zich kampioen. Die is kampioen.
Ik zie hoe de gehoopte kampioen het niet haalt. Ik weet niets van schaatstechniek, vind dat hij toch redelijk hard gaat. Ik heb zelf nooit geschaatst, niet eens op een krabbelbaantje. Geen sjoege hoe dat voelt. Wel over gedroomd, dat ik kon schaatsen als de beste. Met een krachtige beweging vloog ik over het bevroren ven. Zjoef, zjoef. Maar dromen zijn een andere werkelijkheid. In het echt wordt zijn achterstand steeds dieper rood. Nog 10 rondes, nog 5, 4, 3, 2. De bel, nog 1. Geen kampioen, geen zilver, zelfs geen brons. Zesde zegt het uitslagenbord.
“Ik had het beter moeten doen.” Zijn commentaar na afloop is even simpel als waar. Hij voelde het eigenlijk al aankomen. Maar niemand die het zag. Hij wist het wel.
Over vier jaar zijn er weer winterspelen. Dan zal hij waarschijnlijk weer aanwezig zijn. Niet op het ijs. Als commentator mogelijk en dan zal deze race weer in herinnering worden geroepen. Met dat ene zinnetje uit zijn slotinterview: “Ik had het beter moeten doen.”