Ziekenhuiskamer

Een ziekenhuiskamer is niet zo breed. Eigenlijk te smal voor de vier bedden die er in staan. Met de bedden is op zich niks mis. Via een aantal knopjes kan het in schier elk mogelijke stand gemanipuleerd worden. Standen die reiken van heel plat tot min of meer comfortabele leunstoelen.De ruimte tussen de bedden wordt opgevuld met kastjes en zware nauwelijks te verslepen stoelen. De vier gasten hebben samen de beschikking over een toilet annex douche. Dat wordt een kwestie van goed plannen in de wetenschap dat wij alle vier hier liggen om overtollig vocht te verliezen.
Het ziekenhuis is aan te zien dat het niet aan de tand des tijds aan het ontsnappen is. Wat dat betreft is een ziekenhuis net een mens. Maar het ziekenhuis probeert wel te vernieuwen. Bij mijn korte wandelingetjes stuit ik zelfs op de proefopstelling van de ontwerp ziekenhuiskamer 2.0. Binnenkort zullen er alleen nog maar drie- en tweepersoonskamers zijn. Driespersoonskamers met maar liefst twee natte ruimtes, waar de bedden ruim van elkaar staan, zo dat de lades van de nachtkastjes wel open kunnen. De eenpersoonskamers ogen als riante suites, 4-sterren hotelkamers naar de kroon stekend. Maar de realisering is toekomstmuziek. Voorlopig moet ik en mijn kamergenoten het doen met de wat gedateerde voorzieningen  waar bij gebrek aan ruimte de gangen volgestouwd zijn met apparatuur, rolstoelen en rollators en dunne doorschijnende gele gordijnen om een bed een air van beschutting en privacy denken te bieden.
Gelukkig is een ziekenhuiskamer maar een doorgangsplaats, een soort haven waar je tijdelijk in ronddobbert op weg naar beterschap of eeuwig leven. Het blijft steeds de vraag wat de keuze is die de schipper maakt. Bakboord of stuurboord, met of tegen het tij.
De afgelopen dagen heb ik de bewoning van mijn kamer danig zien veranderen. Passagiers komen en gaan. Ik blijf nog een paar dagen zeker, mogelijk meer. Probeer me thuis te voelen in kamer 17, bed 1.