Zingen

In mijn jongste jeugd werd mij vaak voorgehouden dat ik niet kon zingen. Oudere broers en zussen waren vernietigend in hun oordeel: “Jantje kan niet zingen.” En ik, als nakomertje, zag erg op tegen hen op en ging er van uit dat hun oordeel klopte. Dom, heel dom. Maar die ingeprente wetenschap weerhield mij tientallen jaren van zingen in min of meer georganiseerd verband. En dat terwijl ik toch graag en veel zong. Vaak bleef zo’n muzikale uitbarsting maar beperkt tot een of twee regels, maar het leek toch redelijk te klinken. Ooit galmde ik op mijn werk weer eens een regeltje van het een of ander. Ik werkte op de gemeentelijke afdeling cultuur waar toen de directeur van de muziekschool, tevens zangdocent op bezoek kwam. Op de gang hoor de hij mij en zei dat hij degene die hij daar hoorde graag op les zou willen hebben. Ik heb zijn vriendelijke aanbod toen afgewezen. Ik zingen? De stemmen van mijn broers en zussen “Jantje kan niet zingen!” overstemden na al die jaren nog het aanbod van de directeur. Gemiste kans. Maar ik ging wel in op zijn vraag of ik geen lid wilde worden van  het kleine gemeentelijke personeelskoor. Van toen af heb ik altijd in min of meer georganiseerd verband gezongen. Ik durfde te gaan zingen, samen met anderen. Ging naar de koorschool van de koninklijke zangvereniging  ‘het Nijmeegsch Mannenkoor’ en zong met dat koor zelfs in de Notre Dame in Parijs. Later volgde ik zanglessen op de muziekschool en ik zong naar mijn gevoel de sterren van de hemel. Misschien niet altijd even zuiver, maar wel van harte. En nu zing ik nog wat eens in de veertien dagen in het smartlappenkoor ‘De Jammerlapjes’. Gewoon voor de lol.
Er komt wat ruis op mijn stem. Ziektesymptoom. Maar dat staat het zangplezier niet in de weg. Integendeel. Zo dadelijk ga ik op weg naar het Klooster in Huissen, waar ik vaker even bijtank. Een middag en avond ‘Stembevrijding en mantrazingen’.
Jantje kan niet zingen, maar Jan doet het van harte.