Aankijken

Toch maar even bij de huisarts langs gaan. Van een paar verschillende kanten krijg ik dat advies. Ik bel voor een afsprak. Bij mijn eigen dokter kan ik pas over een dag of vijf terecht, maar het voordeel van een groepspraktijk is dat er op kortere termijn altijd wel een collega beschikbaar is. Er zijn een paar zaken die in mijn ogen (en die van Gade) geen uitstel verdragen en waarover ik graag de opinie verneem van iemand die er voor heeft doorgeleerd. Ik ga niemand vermoeien met waar ik graag de opvattingen van de geneesvrouw verneem, al was het maar ter geruststelling.
De arts houdt geen zitting in de eigen praktijkruimte, die is eigenlijk te klein geworden en ze kampen daar met ruimtegebrek. Ik word doorverwezen naar een woon-zorgcomplex met een poëtische naam, waar de arts weggestopt is in een armzalig vertrekje. Het gebouw staat er nog niet zo lang maar maakt nu al een desolate intrek. Kleurkeuze en inrichting doen mij nu niet echt verlangen naar het moment dat ik daar in zou moeten trekken. We bellen aan. De deur opent zich en geeft toegang tot een verder lege hal die een stoffige indruk maakt .Een rommelig prikbord geeft informatie over al voorbije activiteiten. Waar in deze accommodatie de arts praktiseert wordt niet duidelijk.  Gade klopt op een willekeurige deur, maar bijna tegelijkertijd gaat verderop een deur open. Het is de dokter zelf, die ons binnen noodt in haar spreekkamer. Er is geen assistent te bekennen, zij werkt hier in haar eentje.
Ik vertel over mijn klachten en zij gaat op onderzoek uit. Zij maakt zich niet al te grote zorgen en adviseert een en ander nog maar even aan te kijken en ook te bespreken met de specialisten die binnenkort op het programma staan. Geruster dan toen wij kwamen vertrekken we weer. We kijken het nog een tijdje aan en houden het op haar advies goed in de gaten. Als de klachten aanhouden moeten wij niet schromen ons te melden. Afgesproken.