Acht

Wat zijn nu acht minuten? De meeste acht minuten gaan mij achteloos voorbij. 480 tellen, meer niet. Dat was ook de tijd die het Duitse vliegtuig bezig was met zijn fatale duikvlucht. Ik kan mij maar niet losmaken van dat beeld, dat ik mij eigenlijk niet eens durf voor te stellen. In Barcelona opgestapt, na een fantastische week. Een uitwisseling met een andere school. Stiekem te veel gedronken, een beetje geflirt. De twee begeleidende docenten kunnen tenslotte niet alles in de gaten houden en die Spaanse jongens zijn toch woest aantrekkelijk. Je bent nog vol van de verhalen die je straks thuis toch niet zult vertellen. Je hebt nog geen flauw idee dat je ze nooit meer zult kunnen vertellen. De stewardess wenst je een goede vlucht, je nestelt je in je stoel bij het raampje. Langzaam zie je Barcelona onder je verdwijnen, steeds kleiner worden. Je sluimert weg. Vaag hoor je nog het opgewonden gekwetter van je klasgenoten, maar jij hebt genoeg aan je eigen herinnering. Een herinnering die nooit meer over gaat tot aan de grote klap.
Ik troost me met dit zelf verzonnen verhaal. De werkelijkheid zal veel rauwer, veel angstiger geweest zijn. Acht minuten zijn dan vreselijk lang. Duren tot in de oneindigheid. Ik heb de hele dag de berichtgeving gevolgd. Mijn griepje hield me nog gevangen en van minuut tot minuut hoor ik verslaggevers vertellen dat ze nog niets weten anders dan geen overlevenden en die acht minuten durende glijvlucht met zijn onherroepelijke einde.
In de Franse Alpen wordt nu gezocht. Naar sleutels die mogelijk een verklaring kunnen geven. Een verklaring die ook niets meer kan terugdraaien. Binnen acht minuten 150 levens. Een naam, Iris uit Deurne. Haar herinnering aan het bezoek aan een vriendin kreeg geen tijd om  zich met wie dan ook te delen. Geen enthousiaste verhalen over hoe het was, de stad, het strand.
Acht minuten. Ik ben verbijsterd.