Affaires

In de zaterdagse bijlage van Trouw van vandaag lees ik over het liefdesavontuur dat Ewoud Sanders als 15-jarige scholier ergens in de de jaren ’70 beleefde met zijn 9 jaar oudere handwerkdocente. Hij blikt terug op dat wat bijna een halve eeuw geleden gebeurde. Tien maanden duurde de relatie tot zijn vader het ontdekte en er voor zorgde dat de lerares naar een andere school werd overgeplaatst en een verliefde puber aan zijn lot overliet. Einde van een affaire.
In het stukje daarover blijft mijn blik bij een zinnetje hangen: “…de jaren zeventig-een andere tijd, met andere normen en waarden, waar sommige dingen werden goedgekeurd die nu echt niet meer kunnen.”
En met dat zinnetje komen herinneringen terug aan mijn eigen verliefdheden in die tijd en ver daarvoor en daarna.
Mijn eerste verliefdheid, al wist ik toen nog niet dat dat zo heette, beleefde ik op op vierjarige leeftijd toen ik idolaat was van juffrouw Hennie, mijn juffie op de kleuterschool. Wat vond ik haar mooi, heel mooi, ook al kan ik mij nu met de beste wil ter wereld niet meer voor de geest halen hoe mooi ze was.
Dat lukt me wel bij Colette Nicolas ( zie mijn blog van 1 juni 2017). Zij woonde in Frankrijk, in Amiens waar ik drie weken met mijn HBS op een zomers werkkamp was en zij met haar moeder ’s middags voor ons kookte.  Ik heb nog een foto van haar, maar ze heeft nooit geweten dat ik haar graag zag. Ik was toen nog ontzettend bleu vol stille adoratie en daar bleef het bij.
En toen kwamen de jaren ’70. We leefden, gebonden en wel, er toch lustig op los. Ik liet de tijdgeest niet aan mij voorbijgaan, integendeel, ik rekte de jaren ’70 danig op.
Het zijn nu lieve herinneringen geworden aan heel mooie momenten met mooie mensen. Mooie momenten, mooie mensen, mooie tijden. Nog steeds memorabele tijden.Tijd voor memoires?