Hoe er een eenhoorntje op mijn printer terecht kwam

Het was al veel te lang geleden dat ik met haar geluncht had. Eindelijk was het er weer eens van gekomen en spraken we een paar weken geleden af in het eetcafé voor een eenvoudige lunch. Ooit was er de tijd dat we hele avonden voor elkaar reserveerden en uitgebreid uit eten gingen en daarna samen nog een flinke tijd doorzakten. Tedere herinneringen. Maar de tijden veranderden, de genegenheid niet. Die bleef en krijgt nu vorm in die drie, vier lunchafspraken per jaar. Te weinig vinden we eigenlijk allebei, want steevast nemen we afscheid met de niet ingeloste belofte de volgende afspraak niet zo lang op zich te laten wachten. Maar het komt er niet van elkaar vaker te zien. Het werk gaat voor het meisje, in haar geval voor de jongen, zeg maar gerust de man op leeftijd.
Het eetcafé heeft annex een cadeauwinkeltje met hebbedingetjes en snuisterijen. Betere woorden zijn er voor wat er daar te koop is zijn niet te vinden. Na de maaltijd struinen we ook altijd even door het winkeltje.Bij het ritueel hoort dan ook dat zij dan een kleinigheidje of meer koopt, zich zelf trakteert. Zo ook deze keer. Naast de kassa staat een plateautje met daarop een hele verzameling eenhoorntjes. Kleine kitscherige beeldjes van een wit paardje met manen en een staart in de regenboogkleuren, een wulpse blik en uit het voorhoofd steekt een gouden hoorn. Of ik een eenhoorntje van haar wil? Ik kijk haar verbaasd aan. Nou heb ik veel bedacht maar nooit of ik een eenhoorntje van haar wil. En ja, ik wil eigenlijk best een eenhoorntje van haar, waarom niet. Ik mag er zelf eentje uitzoeken. Ze lijken allemaal op elkaar, dus de keuze is snel gemaakt. “Alsjeblieft”, zegt ze, “Voor jou.” We nemen afscheid en maken weer de belofte waar we ons toch niet aan zullen houden elkaar snel weer te zien. Thuis zet ik het fabeldiertje op mijn printer. Zie het elke dag en denk…