Hoestbui

Nee, Gade gaat niet mee. Ook al zijn de kaartjes al in huis en is de afspraak met vrienden gemaakt om naar het concert van het Nijmeegse Toonkunstkoor te gaan gemaakt, Gade gaat niet mee. Ze snottert nog van jewelste en van tijd tot tijd is een fikse hoestbui haar deel. Om daarmee in een concert te zitten zal ze niemand een plezier doen, haar zelf nog het minst. Maar ook zal ze daarmee het plezier van de medeconcertgangers danig kunnen verstoren.
Het kaartje dat we over hebben kunnen we slijten bij een goede vriendin, die ook haar vriendin overhaalt te komen en zo wordt het gezelschap in plaats van kleiner groter.
Het concert bestaat uit een uitvoering van het Stabat Mater van Pergolesi en het Requiem van Fauré. Het is het afscheidsconcert van de dirigente die het koor 31 jaar lang leidde.
Het concert begint onverwacht met twee ander stukken, blijkbaar als inzingertje voor het koor. Mijn vriend, die naast me zit fluistert dat het de eerste keer is dat hij bij een concert is dat met twee toegiften begint. Hij fluistert zo zacht dat het op geen enkele manier het concert verstoort.
De zaal zit vol, maar dat lijkt ook te betekenen dat een aantal mensen zijn gekomen die beter weg hadden kunnen blijven. Het is een gehoest en geproest alom. Soms denk ik wel eens dat al die mensen zelf de akoestiek van de zaal willen uit proberen met een kuchje, nies of nauw verholen rocheltje. Op sommige momenten lijk ik langs het geproest heen te moeten luisteren om bij de muziek terecht te komen. Zeker na de pauze als direct achter mij een meneer mij bij voortduring getuige doet zijn van hoe verkouden hij wel is. Tamelijk in de maat lardeert hij het Requiem van Fauré met zijn op geen enkele manier gemaskeerde verkoudheidsgeluiden. Het vergalt een deel van mijn luisterplezier, maar het is als je het positief bekijkt of liever aanhoort een nieuwe ervaring, het Requiem van Fauré voor koor, orkest en hoestbui.