Roddeltjes

Eens in de paar maanden spreken we af. Een oud-collega en ik. Dan ga ik bij haar op de koffie. Een uurtje. Iets langer. Ik neem wat lekkers mee. En we hebben het over haar gezin, over wat ik heb meegemaakt en hoe het op haar werk is. Werk dat ook ooit het mijne was. We nemen collega’s door, maar ook de mensen voor wie zij werkt en ik werkte. Of hun opvolgers, want in de politiek is niets zo tijdelijk als een aanstelling. Ik hoor van de zoveelste reorganisatie en van bezuinigingen. Van heel veel bezuiniging.Kerstpakketten, dat archaïsche ritueel, zijn geschrapt. Bruidsparen die in Nijmegen trouwen kregen als cadeau de pen waarmee de akte getekend werd als herinnering mee. Nu alleen nog maar de mensen die een ‘duur’ huwelijk sluiten. Goedkopere huwelijken, toch altijd nog een bedrag van ruim  € 170,- moeten het zonder dat zelf betaalde cadeautje doen. En de geste, weet ik uit ervaring, wordt door de bruidsparen zo gewaardeerd. Maar de pennen leveren een bezuiniging van  misschien wel € 1.500,- op. Penny wise, pound foolish. En zo beuzelen wij het uurtje vol.
Nu ik al zo veel jaren weg ben, hebben er al heel wat wisselingen van de wacht plaats gevonden. Heel veel mensen ken ik al niet meer. Mijn opvolgers zijn al weer vervangen door hun opvolgers. En die wachten op de zoveelste reorganisatie. Het zal weer allemaal anders worden. Termen die mij niets meer zeggen hoor ik noemen. Mijn bezoekje verzoent mij elke keer weer steeds meer met mijn arbeidsloos bestaan. Niks geen targets, input of output meer. Geen latten die hoger gelegd worden, kansen die worden benut, doelstellingen die worden bijgesteld. En ja, ik wil nog wel een kopje koffie of doe liever maar iets fris.