Wintertijd-2

Ik heb zo juist de laatste klok weer een uur terug gezet. Het is weer wintertijd. Ik heb drie klokken in huis die ik met de hand moet verzetten. Plus een wekkerradio en een horloge. De computer en mijn telefoon passen zich automatisch aan  de nieuwe tijd aan. Iets wat mij toch ook wel aardig lukt. Als ik in de keuken de stoel bij schuif om de klok die boven de deur hangt van het haakje te halen, waarschuwt Gade me dat ik zo dadelijk niet moet gaan schrijven over dat aanschuiven van die stoel. Ze zegt me dat ik al eerder verteld heb dat het mij ooit lukte om zonder behulp van de stoel als klimwerktuig de klok van het haakje te halen, maar dat ik nu gekrompen ben en ik dat niet meer haal. Onlangs ben ik nog eens officieel opgemeten en inderdaad, ook al staat in mijn paspoort dat ik 1.73 meter ben, de meter kwam niet verder dan 1.71 meter.
Ik herinner mij echter niet dat ik eerder over de wintertijd schreef. Gade weet het zeker. Ik kijk mijn archief eens na. Ik bewaar al mijn blogs in Word. Dat bestand is inmiddels met een 12 punts lettertype en enkele regelafstand precies 427 pagina’s groot en op pagina 38 staat het blog van 31 oktober 2010. Het heet wintertijd en daarin beschrijf ik al het verhaal van mijn inkorting. Het doet mij goed dat een lezer, ook al is het Gade zelf, zich meer van mijn schrijfsels herinnert dan ik zelf!
De wintertijd, die eigenlijk, blijft de radionieuwsdienst herhalen, de normale tijd is, duurt maar vijf maanden. Er is dus minder winter dan zomer. Dat stemt tot vreugde. Blijft de vraag wat normale tijd is als het in Engeland een uur vroeger is en in Moskou drie uur later.
De tijd gaat niet tegen te houden verder. En met elke minuut dat de tijd zich uitstrekt word ik korter en korter.  Totdat er in de eindeloze tijd niets van mij rest. Het maakt niet uit of het dan zomer- of wintertijd is.