70

Eigenlijk had ik vandaag het kortste blog uit mijn leven willen schrijven. Dat had ik gisteren bedacht. Dat blog had dan geluid: “70. En daarmee is alles wel gezegd.” Leek me een krachtige samenvatting van het voorafgaande, maar toch ook wat aanmatigend. Het voelt wel als een triomf, 70 jaar worden. Ik had nooit gedacht deze leeftijd te bereiken. Maar dat dacht ik ook niet van mijn dertigste. Ik koesterde al van jongs af aan de gedachte dat ik niet oud zou worden. Het tegendeel lijkt nu langzaam bewaarheid te worden. Nu weet ik ook wel dat 70 worden in mijn geval maar zeer gedeeltelijk mijn eigen verdienste is. Het meeste  mag op het conto geschreven worden van mijn dagelijkse portie lisinopril, isosorbide mononitraat, metoprololsuccinaat, furosemide, crestor en acenocoumarol, om over novoflex nog maar te zwijgen. Al een fiks aantal jaren zijn het deze lekkernijen die mij op de been houden. En dat alles tot mijn genoegen.
De afgelopen 70 jaar heb ik veel over de dood nagedacht en er over geschreven. Er gaat geen uur voorbij of de vergankelijkheid van het bestaan flitst door mij heen. Kan me ook haast niet voorstellen dat dat bij andere mensen niet zo is. Wat dat betreft had J.C. Bloem mijn peetvader kunnen zijn. Maar dat betekent niet dat ik een uitgesproken, zelfs geen verborgen, doodswens heb. Hoezeer de rust van het absolute niets dat mij ooit te wachten staat, mij ook aanspreekt, het leven lacht mij toe en ik, minstens net zo belangrijk, lach terug. Resultaat van ervaring opgedaan in precies 25.567 dagen, die ik mij niet allemaal meer voor de geest kan halen.
Mijn buren hebben mijn tuin al versierd met linten waarop mijn nieuwe leeftijd nadrukkelijk vermeld staat. Straks komen de gasten. Ik mag hopen dat zij zullen zingen van lang zal hij leven. En ik, 70 jaar oud, zal van harte met hen instemmen: Lang zal ik leven. Hiep, hiep, hoera!