74

Ik was op zoek naar een foto.   Twee planken in mijn boekenkast zijn gereserveerd voor een aantal oude albums, tal van fotomapjes, keurig gerubriceerd naar ‘Japan’ of ‘Pskov’ of ‘Nicaragua. Maar het mooiste is een schoenendoos, die haast van ellande uit elkaar valt en een houten kistje met daarop het woord ‘Kiekjes’ Dat is een allegaartje van oude foto’s, van foto’s die meer dan een mensenleven beslaan. De foto die ik  zocht kon ik niet meer vinden. Die was waarschijnlijk in de loop der jaren verdwenen, opgelost in de tijd. Die vergeefse zoektocht voerde mij in anderhalf uur wel weer door de geschiedenis van mijn familie en van mij zelf. Ik bekeek tientallen foto’s. Het was lang gelden dat ik dat weer eens had gedaan. Sommige foto’s waren weer als nieuw voor mij. Een foto, ik herinnerde mij er niets meer van, trok extra mijn aandacht. Ik herkende uiteraard mijn twee broers, mijn twe zussen en mijn vader en moeder. En dat keurige jongentje rechts achteraan kon niemand anders zijn dan ik zelf. Maar ik herkende mij nauwelijks. Achterop de foto staat een stempel. 4 jan.1965. Het kan niet anders dan dat deze familiefoto gemaakt is ter gelgenheid van het 40-jarige huwelijk van mijn ouders. Ik ben op die foto 19 jaar en zit dan op de Sociale Academie. Zo zagen studenten er toen dus uit. Mijn vader is dan 74. 74, net zo oud als ik nu ben. Ik bestudeer de foto, focus me op zijn gezicht. Hij kijkt nors. Een blik die ik mij helemaal niet van hem herinner, die niet bij hem past. Wantrouwend kijkt hij langs de camera. Ik kijk, met iets mildere blik , dezelfde kant op. Mijn zussen, dan zo net in de 30, stralen. Zij lijken van het fotomoment te genieten.
De foto gaat niet meer terug in de in de oude schoenendoos, maar krijgt een lijstje. Familie hoort niet in een schoenendoos, familie hoort dichterbij.