Veren

Ik was ooit een fervent aanhanger van Joop den Uyl. Als hij op tv te zien was hing ik aan zijn lippen. Zelfs mijn zoontje, toen een manneke van een jaar of vier, vijf wist van mijn voorkeur en waarschuwde mij als hij op onze toen nog zwart-wit TV te zien was: “Papa, ome Joop is op TV!” Je kunt niet jong genoeg met indoctrinatie beginnen. Ik was in die tijd ook lid van de PvdA, toen nog een partij waar een beetje sociaal-democraat zich in thuis voelde. Ik verkeerde  in de allengs ijdeler blijkende hoop dat de wereld maakbaar was en dat kennis, macht en inkomen echt gedeeld konden worden. Ik was ook actief in de partij, leek zelfs even de politiek in te gaan, maar dat is er toen net niet van gekomen. Er is nog een mooie herinnering uit die tijd. Ik stond in verkiezingstijd in een kraampje op de zaterdagmarkt samen met de toenmalige staatssecretaris Jan Schaefer en de Nijmeegse wethouder Jan Brok. Drie Jannen, alle drie voorzien van een fikse buik. Gedrieën verkondigden wij de toen noodzakelijke boodschap dat ook de PvdA er niet aan ontkwam de broekriem wat aan te halen. Die boodschap kwam uit de mond van deze boodschappers nauwelijks geloofwaardig over. Wij zagen er allesbehalve als verworpene der aarde uit.
Ik ben destijds uit de partij gestapt toen Wim Kok het noodzakelijk achtte de ideologische veren af te schudden. Een opvatting die, zo las ik vandaag, hem ingegeven was door Bram Peper. Maar wat blijft er over van een kip als zij haar veren afschudt? Een scharminkel, een kale kip. En als je van een vaandel de franje afknipt is het ook niet veel meer dan een wat opgetuigde theedoek. Om te stralen, om te glanzen heeft zelfs een pauw zijn veren nodig en een vaandel krijgt kleur door zijn franjes. Veren zijn nodig om te kunnen vliegen. Een rode haan kan niet zonder!