Aalmoezenier

“Alles is veel voor wie niet veel verwacht.” Een regel van J.C. Bloem. Inderdaad uit zijn gedicht ‘De Dapperstraat’. Een heel mooie regel. De regel van een tevreden mens. Er gebeuren soms dingen die je niet verwacht. Het kleine cadeautje van een onverwachte ontmoeting. Een ontmoeting die je waarschijnlijk weer zult vergeten, die door de tijd zal vervagen, maar op het moment zelf heel bijzonder is, bijzonder ervaren wordt.
Het decor doet iets heel anders vermoeden. Lijkt niet te passen voor wat gebeurt. De perstent van de Vierdaagse. Ik ben daar deze week bezig om het interne krantje voor de vrijwilligers vol te schrijven. Het is er voortdurend druk. Journalisten lopen in en uit, telefoons rinkelen en de muziek dreunt de hele dag door over het plein van start en finish. Er komt een viertal militairen binnen. Drie in die te stoere camouflagepakken en een in onberispelijk uniform. Een vrouw. Aan haar onderscheidingstekens zie ik dat ze, naar ik denk, dominee is. Een dominee in dienst. Mijn interesse in alles wat met kerk te maken heeft, speelt weer op. Dat blijft iets wat mij altijd weer boeit. Onverwerkt verleden? Nog steeds levende vragen? Ik begroet een van de militairen die ik ken en stel mij voor aan de dame in uniform. Zij blijkt geen dominee te zijn, maar een aalmoezenier. De verbazing moet van mijn gezicht af te lezen zijn. Onlangs las ik in de krant dat pastoraal werksters een natuurlijke dood zouden moeten sterven. De bisschoppen zijn van plan de opleidingen te gaan sluiten en zullen geen pastorale werksters meer benoemen. Blijken er in de krijgsmacht nog zeven rond te lopen. Deze aalmoezenier is werkzaam op de KMA. Natuurlijk heb ik het met haar over mijn eigen kerkelijk verleden. Nooit meer helende krassen op de ziel. Zij knikt begrijpend. Het is er de tijd en plaats niet na verder te praten over wat haar nog binnen de kerk houdt en hoe ik de kerk verliet. Of liever gezegd hoe de kerk mij verliet. Dan moet het groepje militairen weer verder. De aalmoezenier verlaat de tent. Ik blijf achter.