Achterbeen

We zijn op de terugweg van P. Met een half oor luister ik naar de voetbalverslagen bij ‘Langs de Lijn’. Die verdrijven langzaam de orgelklanken van het fraaie concert dat we in die intieme orgelzaal  in P. beluisterden. Goede vrienden hebben bij hun huis dat juweeltje neergezet en organiseren daar met enige regelmaat een concert. Meestal zijn wij van de partij. Mijn gade noch ik bespelen enig instrument, maar luisteren naar orgelmuziek, daar kun je ons voor wakker maken. Bij wijze van spreken natuurlijk!
Intussen komen de diverse wedstrijden langs op de autoradio. Ik volg het maar half. N.E.C. heeft tenslotte zaterdag al met 4-1 gewonnen. Mijn weekend kreeg een plezierig rood-groen-zwart-randje. Dan hoor ik van een verslaggever dat een speler naar zijn achterbeen grijpt.  Achterbeen? Een paard ja, dat heeft een achterbeen. Twee zelfs. Maar een voetballer? Het is een zegen voor een voetballer als hij tweebenig is. Daarmee wordt niet bedoeld dat hij twee benen heeft. Dat hebben de meest wel, maar dat hij zowel links- als rechtsbenig is. Nog 2, 3 keer wordt gesproken over het gekwetste achterbeen van de speler. Zou er dan toch echt op de Nederlandse velden een speler met 3 of 4 benen rondlopen? Zo eentje die zich zelf kan pootje haken en daarvoor een gele kaart kan krijgen? De reporter zal wel achterkant van het been bedoelen, maar geeft het woord achterbeen zo wel een heel mooie nieuwe betekenis. Onbedoelde fantasie.
Die ochtend ging het ook nog over bedoelde fantasie. 10 jaar geleden werd in de Nijmeegse Bibliotheek een koker ingemetseld waarin een aantal mensen voorspelde hoe de bibliotheek er anno nu zou uitzien. Vanwege het 10-jarig bestaan van het cultureel kwartier werd die koker nu geopend en lazen de opstellers van toen hun verwachting voor. De oud-burgemeester, de oud-wethouder, de oud-directeur, het oud-afdelingshoofd. Hoe vrijblijvender hun profetie, hoe dichter bij de waarheid.  Niemand had de nieuwe betekenis van ‘achterbeen’ voorspeld.